EP.5
1949 คำ
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!
ผมวิ่งฝ่าหญ้าที่กำลังขึ้นสูงเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิตก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าตัววิเวียนด้วยความตื่นตระหนัก
"วิเวียน วิเวียน!"
"อื้อ...?"
วิเวียนลืมตาตื่นพร้อมกับขมวดคิ้วมองผมที่กำลังส่องไฟใส่ตาเธอด้วยความสงสัย
"อะไรเนี่ย..."
"เราไหมที่ต้องถาม เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน!?"
ผมขมวดคิ้วมองวิเวียนด้วยความสงสัยก่อนจะมองไปตามร่างกายของเธอ...โอเคไม่มีอะไรบอบช้ำมีแค่รอยหญ้าบาดที่ขา
"เดินเข้ามาน่ะ พอดีเดินหาสัญญาณโทรศัพท์แล้วคุณยายบอกว่าตรงนี้มี...บรรยากาศมันดีเลยเผลอหลับไปล่ะมั้ง ฮะๆ"
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมกำไฟฉายในมือตัวเองแน่นก่อนจะหันมองวิเวียนอย่างไม่เชื่อสายตา
"ทำบ้าอะไรของเธอ!?"
วิเวียนเบิกตากว้างมองผมทันทีหลังโดนผมตวาดไปแบบนั้น เธอค่อยๆขยับลุกขึ้นยืนพร้อมปัดเศษหญ้าออกจากตัว
"ทำบ้าอะไร ก็ออกมาหาสัญญาณโทรศัพท์ไง...ทำไมต้องตะคอกด้วย?"
"แล้วไม่รู้เหรอว่ามันอันตรายขนาดไหน ออกมาโดยไม่มีใครมาด้วยแถมยังมานอนกลางเนินเขาคนเดียวแบบนี้อีก!"
วิเวียนหน้าเสียไปทันทีหลังผมตอบกลับไปแบบนั้น แต่ที่ผมพูดมันคือเรื่องจริง...ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอที่จะไปนอนตรงไหนจุดไหนก็ได้ ยิ่งมานอนกลางเนินเขาแบบนี้ไม่คิดถึงสัตว์มีพิษหรือคนแปลกๆบ้างรึไง?
"ทีหลังอย่าคิดน้อยแบบนี้อีกวิเวียน ที่นี่มันไม่ใช่ที่มหาลัยที่เธอจะทำอะไรก็ได้นะ"
"ไม่คิดว่าตัวเองพูดแรงไปรึไง?"
ผมมองวิเวียนหลังเธอถามออกมาแบบนั้นก่อนเธอจะยิ้มออกมาอย่างที่ชอบทำ...รอยยิ้มที่ไม่จริงใจ..
"แต่ก็ช่างเถอะ ขอบใจที่มาตามแล้วกัน"
พรึบ
ผมมองตามวิเวียนที่เดินผ่านหน้าออกไปก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง...วิเวียนเธอนี่มันเข้าใจยากซะจริง..
"ไปพร้อมกันวิเวียน"
วิเวียนหันมามองทันทีหลังผมบอกไปแบบนั้น ก่อนจะเดินนำหน้าเธอออกก่อน...ตัวเองไม่ได้มีไฟฉายหรืออะไรเลยด้วยซ้ำไม่ระวังเอาซะเลย
"เฮ้ย เจอแล้วเหรอไอ้เรน!?"
"อืม เจอใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงเนินเขา"
"เป็นไงบ้างวิเวียน ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?"
"ไม่ๆ เราไม่ได้เป็นไรเลย...โทษทีที่ทำให้วุ่นวาย"
"ไม่เลย ไม่วุ่นวายเลยเถอะ..ป่ะๆ เดี๋ยวเสือพากลับ"
ผมเหลือบมองวิเวียนที่เดินเคียงคู่ไปกับเสือ ก่อนผมจะเดินตามพวกเขาสองคนมาเงียบๆท่ามกลางเสียงของเสือที่ค่อยถามไถ่วิเวียนไปตลอดทาง ซึ่งวิเวียนเองก็ตอบด้วยท่าทียิ้มแย้มไม่ได้ดูกังวลอะไร แต่ดูก็รู้ว่าสิ่งที่เธอแสดงออกไม่ใช่สิ่งที่เธอเป็นอยู่จริงๆ
วิเวียนมักจะเป็นแบบนี้เสมอ มันค่อนข้างจะขัดตาเพราะผมดันดูคนออกเร็วมาก ผมสามารถรู้ได้เลยว่าคนนี้นิสัยจริงๆเป็นคนยังไง และแน่นอนว่าตอนนี้วิเวียนดูฝืนทำสุดๆ
เวลาต่อมา
พรึบ
"ไอ้เรน มาดิวะ"
"มารยาทแย่ลงนะน่านน้ำ"
ผมขมวดคิ้วมองไอ้น่านน้ำทันทีหลังมันรูดซิปเต็นท์ผมลงโดยไม่บอกไม่กล่าว ผมที่กำลังสวมเสื้ออยู่จึงมองมันอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็ขยับออกจากเต็นท์
"โทษทีไม่นึกว่าพ่อจะโป๊อยู่"
น่านน้ำตอบมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินมาคล้องคอผมพาเดินไปทางที่คนอื่นๆกำลังนั่งล้อมก่อไฟกันอยู่
"เอาน่าอย่าอารมณ์เสียไปเลย ยังไงเหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นได้ ดีแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไร"
"ไอ้เสือเล่าให้มึงฟังเหรอ?"
"เออ มันว่ามึงด่าวิเวียนยกใหญ่"
ผมขมวดคิ้วมองไอ้น่านน้ำก่อนจะถอนหายใจพลางส่ายหน้าไปมา
"แล้วใครมันจะไปคิดละว่าที่หายไปคือหายไปนอน แถมยังนอนในที่อันตรายแบบนั้นอีก"
"วิเวียนเองก็ยังใหม่คงยังไม่เคยมาค่ายแบบนี้ อีกอย่างเธอมาคนเดียวด้วยนะมึงยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อยสิเพื่อนก็ไม่มีแถมยังต้องทำงานคนเดียวอีก"
ไอ้น่านน้ำพยักหน้าให้ก่อนผมจะพยักหน้าตอบมันพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ มันก็จริงอยู่หรอกเรื่องที่ว่าวิเวียนมาที่นี่คนเดียวไม่รู้จักใครแถมยังต้องทำหน้าที่คนเดียวอีก...ผมเองก็อาจจะมองเธอในแง่ลบเกินไป
"นั่นไงวิเวียน มึงดูดิว่าเธอมีเพื่อนไหม"
ผมมองตามสายตาของน่านน้ำไปที่วิเวียน ตอนนี้เธอกำลังนั่งล้อมก่อไฟอยู่กับคนอื่นๆ แต่เธอดูไม่รู้จะคุยกับใครและไม่มีใครกล้าคุยกับเธอ ด้วยลุคที่ดูแรงๆ และเป็นคุณหนูของเธอ ตอนนี้วิเวียนเลยได้แต่ยิ้มมองคนอื่นๆคุยกันอย่างสนุกสนานแทน
"ถ้ารู้สึกผิดก็ไปชวนเธอคุยซะ"
"มึงนี่โน้มน้าวคนเก่งจริงๆนะ"
"แน่สิ ไม่งั้นกูจะหาคนมาร่วมค่ายมึงได้เยอะขนาดนี้เหรอ"
ผมยกยิ้มมุมปาก เพราะมันก็จริงอย่างที่ไอ้น่านน้ำว่า...ถ้าไม่ได้มันก็คงเกิดค่ายนี้ยากเพราะผมคุยกับคนไม่ค่อยเก่งนัก ผมเดินเข้าไปนั่งบนกองฟางข้างๆวิเวียนทำให้เธอมองผมด้วยหางตาก่อนจะเท้าคางมองไปทางอื่นต่อ
"วิเวียน"
"อะไร?"
วิเวียนตอบกลับแม้ไม่ได้หันมามอง
"เรื่องเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมาเราต้องขอโทษด้วย ถ้าเราพูดอะไรแรงไปจนทำให้เธอรู้สึกแย่"
"ก็ไม่ได้แรงหรอก แค่เสียงดังน่ะ"
วิเวียนหันมาเท้าคางมองผมก่อนเธอจะเหยียดยิ้มมองมาคล้ายกำลังกลั้นขำกับท่าทีของผมอยู่
"งั้นก็ขอโทษด้วยที่เสียงดัง"
"อืม จริงๆเสือก็บอกแล้วว่าเรนจะรู้สึกแย่ถ้าดูแลใครสักคนที่มาค่ายด้วยไม่ดี...จริงๆเราก็มีส่วนผิดที่ไปนอนตรงนั้นไม่ได้บอกใคร ขอโทษด้วยแล้วกันนะ"
วิเวียนระบายยิ้มออกมาด้วยความผ่อนคลายมากขึ้นนั่นทำให้ผมอดจะยกยิ้มตามไม่ได้...นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอยิ้มแบบนี้...เป็นรอยยิ้มที่ดูออกมาจากใจจริงๆ
"เอาๆ อย่าเอาแต่มึนตึงใส่กันเลยกินนี่ๆ"
ผมกับวิเวียนหันมองกระทิงที่ยื่นน้ำหวานมาให้ ก่อนเราจะรับมาและยกขึ้นดื่มท่ามกลางบรรยากาศที่กำลังผ่อนคลาย วิเวียนเองก็ค่อยๆเข้ากับคนอื่นๆได้เพราะเพื่อนของผมพาไปแนะนำส่วนผมก็รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้ขอโทษวิเวียนไป
แต่ไม่แน่ใจนักว่ารู้สึกดีแค่เรื่องที่ได้ขอโทษจริงๆรึเปล่า..
หลายวันต่อมา
3.23 pm.
"น้องเรน"
"ครับ ว่าไงครับพี่กอหญ้า?"
ผมเลิกคิ้วมองพี่กอหญ้าที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับขนมในมือ เธอยื่นมาให้ด้วยรอยยิ้ม
"พอดีพี่ไปซื้อขนมมาให้เด็กๆน่ะค่ะ ส่วนนี้พี่เลยเอามาให้น้องเรน...ตอนเที่ยงเห็นกินไม่ค่อยเยอะเผื่อหิวน่ะ"
ผมพยักหน้าตอบพี่กอหญ้าก่อนจะรับขนมปังกับนมที่เธอยื่นมาให้ไว้
"ขอบคุณมากครับพี่ ไว้ผมตอบแทนนะ"
"จะตอบแทนอะไรกันล่ะ พี่เต็มใจให้ค่ะ"
พี่กอหญ้ายิ้มให้ด้วยท่าทีเขินอายก่อนเธอจะขอตัวไปส่งเด็กๆที่ตอนนี้เตรียมตัวจะเลิกเรียนกันแล้ว ผมจึงวางขนมกับนมไว้ข้างตัวและนั่งเขียนข้อมูลในสมุดต่อ
"พี่กอหญ้าเธอน่ารักนะ"
เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมองก่อนร่างเพรียวจะเดินมานั่งบนแคร่พร้อมกับสะบัดผมสีส้มที่เด่นสุดๆไปด้านหลัง
"เอาขนมมาให้แบบนี้มีใจชัวร์"
"อืม แล้วนี่งานถึงไหนแล้ว"
"เฮ้ย ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย"
วิเวียนถึงกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันทีหลังผมถามไปแบบนั้น ผมขมวดคิ้วมองวิเวียนก่อนจะหยิบขนมมาแกะและยัดเข้าปากเพราะตอนนี้หิวจริง มื้อเที่ยงมัวแต่ยุ่งกับงานที่มีปัญหาเลยไม่ได้กินข้าวให้อิ่ม
"คนแบบไหน?"
"รู้ทั้งรู้ว่าพี่เขาชอบแล้วตัวเองก็รู้แต่ทำไมตีมึนล่ะ ไปรับขนมเขามากินหน้าตาเฉยอีก"
"ชอบก็ส่วนชอบ ส่วนนี่ถือเป็นน้ำใจ...อีกอย่างเราก็หิวจริง"
"อ่า...จริงๆเรนใจร้ายกว่าที่คิดนะเนี่ย"
วิเวียนหรี่ตามองผมอย่างขำๆขณะที่ผมก็เคี้ยวขนมปังมองเธอก่อนจะกลืนลงคอ
"แค่ไม่ได้ชอบกลับนี่ใจร้ายเหรอ...แปลกจัง"
"โอเคๆ ไม่มีใครแปลกหรอกแล้วนี่ทำไรอยู่"
"งาน ส่วนเธอน่ะยังไง...งานไม่คืบเลยนะวิเวียน"
"จริงๆมันก็คืบหน้าอยู่หลังจากไปเดินเล่นในหมู่บ้านมาหลายวัน" วิเวียนว่าพร้อมกับขยับขึ้นนั่งขัดตะหมาด "มีความคิดดีๆเลยอยากมานำเสนอ"
"ว่ามา"
ผมว่าพร้อมกับเตรียมจด
"เราน่าจะพรีเซนต์หมู่บ้านนี้เป็นวิดิโอ ทั้งเรื่องอาหารและผ้าที่ชาวบ้านทำ...เราอยากทำตั้งแต่เริ่ม"
"ก็ดีนะ"
"ใช่ไง แต่คนแบบเราที่เพิ่งเข้ามาทำความรู้จักไม่รู้อ่ะอีกอย่างที่นี่มีน้ำตก มีลำธารเป็นสถานที่ท่องเที่ยวดีๆเลย"
"เรามาเพื่อส่งเสริมไม่ใช่มาร์กจุดท่องเที่ยว"
"ไหงว่างั้น?"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะมองวิเวียนอีกครั้ง
"ถ้าเราพรีเซนต์ไปว่าที่นี่มีอะไรบ้างมันก็ดีอยู่หรอกในพาสของพวกอาหารและผ้าไหม แต่แหล่งธรรมชาติมันจะส่งผลเสีย...ถ้าคนแห่มาอะไรจะเกิดขึ้นกับธรรมชาติบ้างรู้ไหม?"
วิเวียนเงียบไปทันทีหลังผมถามกลับไปแบบนั้น
"ก็ขยะไง ทุกที่ที่คนไปล้วนตามมาด้วยขยะ...แม้แต่เราขึ้นมาช่วยเรายังขนขยะมาเพียบ"
"แต่ว่า.."
"มันผิวเผินไปวิเวียน เธอควรมองให้มันรอบด้านกว่านี้...เรื่องอาหารและผ้าเราเห็นด้วยแต่แหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติเราไม่เห็นด้วย"
ผมสรุปให้วิเวียนอีกครั้งขณะที่วิเวียนก็พยักหน้าตอบพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
"นอยอ่ะ เหมือนเสนองานไปแล้วหัวหน้าไม่ชอบ"
"มันก็ไม่ได้แย่ เราก็ดีใจที่วิเวียนเสนอ.."
วิเวียนยิ้มออกมาบางๆก่อนเธอจะมองผมด้วยรอยยิ้ม
"งั้นเราก็ทำได้ใช่ไหม อาหารกับผ้าน่ะ"
"ได้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้เลย"
"มีแน่นอนแต่ขอเวลาเราหน่อย มันต้องใช้อะไรหลายๆอย่าง"
ผมพยักหน้าตอบวิเวียนก่อนเธอจะขอกระดาษจากผมไปเขียนแพลนงานของตัวเองด้วยความตั้งใจ ผมยิ้มออกมาบางๆก่อนจะหยิบนมยื่นไปให้
"กินไหม?"
"หือ พี่กอหญ้าเอามาให้ไม่ใช่ไง?"
"ใช่ ตอนนี้มันเลยเป็นของเราไงเราจะให้วิเวียนต่อมันผิดรึไง?"
วิเวียนเลิกคิ้วก่อนจะส่ายหน้าและเอื้อมมือมาหยิบนมไปเจาะหลอดดูดขณะที่มือก็เขียนแพลนงานต่อท่ามกลางสายตาของผม...
แบบนี้ดีกว่าจริงๆแหละ ท่าทีผ่อนคลายโดยไม่ต้องแสร้งทำน่ะมันดีกว่าที่เธอชอบทำเป็นไหนๆ
- ผู้เขียน
