“พอ ๆ ไปกันได้แล้วยิ่งคุยยิ่งเสียเวลา ส่วนไอ้รัฐโทรศัพท์มึงฉิบหายแล้ว เดี๋ยวกูโทรหาพวกปทุมเอง กว่าจะไปถึงเราคงต้องขอให้มันช่วยจับตาดูก่อน!”
พ่ออัฐพูดจบก็เดินค้ำไม้เท้าออกไปข้างนอก พร้อมกับถือโทรศัพท์ที่ท่านกดโทรออกไปด้วย
แต่ก่อนที่ผมจะเดินตามไป ผมก็ต้องกำชับใครบางคน ที่ชะเง้อมองตามหลัง
“อยู่บ้านนะ ห้ามไปไหน ฉันจะโทรรายงานเธอเรื่อย ๆ เพื่อนเธอปลอดภัยแน่นอน ฉันสัญญา ว่าจะพาเพื่อนเธอกลับมารักษาตัวต่อ”
คนตัวเล็กเงยขึ้นมาน้ำตาคลอ ก่อนจะพยักหน้าตอบหงึก ๆ จนมันหยดลงเผาะลงต่อหน้าต่อตาผม
“ฝากด้วยนะ พู่กันยังไม่แข็งแรง..แถมไม่สนิทกับแม่ด้วย คงไม่สบายทั้งกายและใจ”
“อืม ฉันรู้ เดี๋ยวกลับมา”
พูดจบผมก็ตบไหล่เธอเบา ๆ ปลอบ ก่อนจะหันหลังเดินออกมาข้างนอก และขึ้นรถเบนซ์สีดำฟิล์มทึบที่ไอ้ชายเปิดรอ
ตอนนี้ปลายทางคือปทุมธานีลำลูกกา และพอผมขึ้นรถมา พ่ออัฐท่านก็บอกผมเกี่ยวกับรายละเอียดของผู้มีอิทธิพลฝั่งน
