พอไอ้ชายรับคำ มันก็รีบนำเบอร์โทรศัพท์จากผมส่งให้ลูกน้องที่เชี่ยวชาญไอที
และไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ พวกมันก็วิ่งกลับมา ก่อนจะบอกผมว่าแกะรอยสัญญาณได้แล้ว!
ที่มันง่ายแบบนี้สงสัยพู่กันไม่กดวางสายเลย และเธอก็คงจะซ่อนโทรศัพท์ไว้ที่ไหนสักแห่ง
จนผมได้ยินแม่เธอพูดเข้ามาในสายแว่ว ๆ ว่า...
(พู่กันต้องหนีไปกับแม่นะลูก อย่าทำตัวอ่อนแบบนี้!)
(หนีไปไหน? ไม่ไปค่ะหนูเหนื่อย หนูไม่ไหวแล้วแม่ หนูจะกลับไปหาพ่อ แม่ให้หนูไปหาพ่อเถอะนะ)
ผมกับพ่ออัฐมองหน้ากันตกใจ เมื่อได้ยินเสียงพู่กันเอื่อย ๆ ช้า ๆ เหมือนคนใกล้หมดแรงแล้ว
(อย่าหลับนะพู่กัน ลุกขึ้น! ต้องไปกับแม่! เราต้องหนี!)
(หนูไม่ไหวแล้วแม่ หนูง่วง)
(พู่กันตื่น!ลูกห้ามหลับ อยากเห็นแม่ตายรึไง! ต้องอยู่ช่วยแม่นะ พ่อต้องตามหาเราแน่ ๆ ต้องฆ่าแม่แน่ ๆ)
เสียงของผู้หญิงคนนั้นแม่งสั่นมาก และจังหวะความดังก็ไม่เท่ากัน ราวกับเธอกำลังพูดไปหันไปด้วยความระแวง
(แม่ไ
