มันก้าวลงมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะสวมหมวกนิรภัยสีขาวที่มีโลโก้บริษัทเดินดุ่ม ๆ มาที่รถผม และก้มมองเข้ามา
“อ้าว มึงเองเหรอ? อะไรของมึงไอ้อิฐ ว่างมากรึไง? ถึงได้มาเฝ้าบ้านร้าง”
ผมไม่ตอบ แค่กระดิกนิ้วให้มันขึ้นมาเท่านั้น ซึ่งมันก็ทำตามดีมาก แถมรีบไล่พนักงานกลับ และเปิดประตูขึ้นมานั่งที่เบาะหลังกับผม
“มีอะไร? กูจะทำการทำงานไอ้อิฐ”
“ดูกำลังประสบปัญหาว่ะ”
“ทำไมวะ? น้องพิงค์ไม่รับรักมึงเหรอ?” พอมันถามผมแบบนั้น ไอ้ชายก็หันขวับจากเบาะหน้ามาอมยิ้มทันที
จนผมตอนนี้รีบหันหลบ และเอามือกอดอกวางมาดแทน
“ระดับกู ไม่โดนเทเหมือนมึงหรอก ไม่ใช่เรื่องผู้หญิงเว้ย! แต่เรื่องครอบครัวกูว่ะ มึงจำน้องสาวต่างแม่กูได้ใช่ไหม?”
มันพยักหน้าทันที
“อืม จำได้ แต่ยังไม่เคยเห็นหน้าเลย มึงมีอะไรวะ อย่าบอกนะ ว่าจะแนะนำให้กูรู้จักตอนนี้?”
“เออ เพราะน้องกูอยู่ในบ้านแถวนี้ และกำลังมีอันตราย”
พอผมบอกแบบนั้นไอ้พีมก็ขมวดค
