และความวุ่นวายโกลาหลก็เกิดขึ้น เพราะเสียงพ่อรัฐทำให้แม่พู่กันรีบสะบัดแขนที่ลูกน้องจับทันที
จนแขนขาว ๆ ของเธอตอนนี้ เป็นรอยนิ้วมือ
“กรี๊ด... ปล่อย! คุณจะฆ่าฉันไม่ได้ ฉันเป็นแม่ลูกสาวคุณนะคุณรัฐ ไม่สงสารลูกรึไง!”
พ่อรัฐไม่ตอบ แต่ท่านเดินดุ่ม ๆ ถือปืนมาจ่อหน้าผากเมียตัวเอง
จนผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น และเหลือบมองปืนกระบอกนั้นทั้งน้ำตา
“ฮึก ฮือ ๆ พิมขอโทษ... พิมรักคุณ พิมอยากเป็นของคุณคนเดียว ตะ ตอนนี้เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว คุณให้อภัยพิม ปล่อยพิมกับลูกไปเถอะนะ”
“จะพร่ำอะไรก็มองตาฉัน อย่ามองแค่ปืนกลัวตาย!” พ่อรัฐตวาดลั่น พร้อมกับกดปืนลงหนัก ๆ จนแม่พู่กันเซ
“ฮือ! อย่าค่ะ ฮือ ๆ ก็พิมกลัว”
“มองหน้าฉัน!”
พ่อรัฐบอกจบก็กัดฟันกรอด ๆ แถมมองหน้าที่มีเหงื่อไหลออกตามขมับของผู้หญิงคนนั้น จนตอนนี้เธอพยายามหลบหน้าท่าน
แถมดิ้นและสะบัดมือจากลูกน้องไม่หยุด
“ปล่อย ปล่อย ปล่อยฉัน!”
ไม่มีใครทำตามคำ
