เสียงแผ่วเบาของผม ผมเชื่อว่าแม่ได้ยินชัด
ท่านยิ้มให้ผมก่อนจาก จนผมนิ่งงันมองร่างนั้น ที่ค่อย ๆ เลือนหายไปกับตา
“อิฐ ๆ แกเป็นอะไร?”
ครับ ตอนนี้เหมือนผมกำลังงีบหลับและฝันว่าตัวเองดิ่งลงผา ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกของพ่ออัฐจนตัวเองรีบกะพริบตา
และหลุดจากภวังค์แห่งความสุขนั้นมองหน้าท่าน
“อิฐ! ได้ยินมั้ย?”
“ครับ ได้ยิน ได้ยิน ๆ”
“เป็นอะไร?” พ่ออัฐถามในขณะที่ผมก้มหน้าปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนที่จะเผลอหันไปเห็น ทุกคนมองผมเป็นตาเดียว
ใช่ทุกคนมองผมตกใจมาก และจากนั้นแม่พู่กันก็ฟุบลงไปร้องไห้กับพื้น
ส่วนพ่อรัฐท่านสะอื้น ก่อนจะคลานเข่าและใช้แขนเสื้อเช็ดฝุ่นที่ป้ายชื่อแม่
เหมือนทุกคนจะรู้ว่าผมเจออะไรและคุยกับใคร แต่แค่ไม่พูดเท่านั้น จนผมถอยหลังไปหยุดอยู่ข้าง ๆ พ่ออัฐ ที่ยืนมองอยู่สักพัก
และกอดอกจ้องไปที่สองคนนั้นแทน
“เอายังไงอิฐ” พ่ออัฐถาม แต่ตามองไปที่พ่อรัฐกับผู้หญิงคนนั้น
“แม่บอกให้ผมพอ”
