‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
หลังจากเคาะประตูสามครั้งตามมารยาท ฉันกับคุณอิฐก็เปิดประตูเข้าไป ก่อนที่จะเห็นไฟในห้องเปิดสว่างไสว และมีโต๊ะกินข้าว ที่มีพี่พีมกับกองเอกสารแบบบ้านของเขาอยู่
แต่พอหันไปที่เตียงคนไข้ที่อยู่ฝั่งซ้ายมือ ก็เห็นพู่กันนอนอีกคน และใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กปิดตาตัวเองด้วย
“มาก็ดี กูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” ได้ยินแบบนั้นฉันกับคุณอิฐก็มองหน้ากันครู่นึง ก็เพราะว่าพี่พีมเป็นคนอื่น ไม่ใช่ญาติและไม่ใช่คนสนิทของพู่กัน
นึกสงสารที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพอิดโรยแบบนี้
“คุณอิฐ เอ้ย พี่อิฐมาเหรอคะ? กลับไปได้เลย! พู่กันอยู่กับพี่พีมได้” พู่กันพูดขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ผ้าปิดตาอยู่แบบนั้น
แต่เท่าที่รู้ เธอไม่เคยรู้จักพี่พีมมาก่อน ทำไมยอมให้เขาเฝ้าไข้อยู่ด้วยทั้งคืนแบบนี้? ไม่เกรงใจหน่อยเหรอ
“พู่กัน ฉันก็มานะแก เป็นอะไร?”
“จะเป็นอะไรล่ะ แพนิคมั้งร้องจะเป็นจะตาย ใครมาเฝ้าก็ไม่ยอม (กระซิบ) ไม่แน่ใจว่าป่วยทางจิ
