ชมพูพิงค์ | คนป่วย กับเอนเนอร์จี้ของเธอ

1946 คำ

“ไม่นะตัว คือ... เค้าไม่รู้ มันอารมณ์ไปเอง ตัวนั่นแหละซาดิสม์” “ฉันเหรอ? ฉันไม่อยากทำร้ายเธอเลยพิงค์ แต่ถ้าเธอไม่มีรสนิยมอย่างว่าจริง ๆ เธออย่าขอให้ฉันทำได้มันได้มั้ยวะ?” เอายังไงดี ฉันพูดไม่ออกเลย และไม่รู้จะอธิบายเขายังไงด้วย จะว่าชอบก็ใช่ ไม่ชอบก็ก้ำกึ่ง “ตัว แต่ตอนนั้นมันดีนะ มันถึงใจและมันก็จะเสร็จทุกครั้งเลย” “ไปพบจิตแพทย์มั้ย” “ตัวเค้าไม่ได้บ้า!” “การพบจิตแพทย์ไม่ได้หมายถึงเป็นบ้า” “เค้าไม่พบใครทั้งนั้นล่ะ มันแค่รสนิยมทางเพศ ตัวไม่เคยดูฟิฟตีเชดส์รึไง!” “สุดท้ายก็ยอมรับแล้วสินะ ว่าตัวเองชอบซาดิสม์” ฉันไม่ตอบ ไม่สนใจเขา รีบหันหลังให้และดึงผ้าห่มห่มทันที ก่อนที่คุณอิฐเขาจะลุกขึ้น และเดินไปหยิบอะไรก็ไม่รู้มาทาหลังให้ แต่ทำไมเย็นจัง “แสบมั้ย?” เขาถามขณะที่นิ้วถูเบา ๆ ที่กลางแผ่นหลังฉัน “ไม่ เย็นดี ตัวทาอะไรให้เค้า น้ำมันพรายเหรอ? ร้ายนะตัวน่ะ!” พอสันนิษฐานไปเรื่อยฉันก็เอื้อ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม