“พิงค์บอกเพื่อนเธอเลิกบ้าสักที แล้วถ้าสติครบถ้วนหายปกติ ก็ช่วยไปจัดการเรื่องงานศพแม่ตัวเองก่อน ไม่ใช่วิ่งหาผู้ชายแบบนี้!”
แรงอีกแล้ว คุณพี่อิฐเนี่ย!
“เห้ยใจเย็น ๆ น้องมึงเศร้าอยู่นะ” พี่เต้ห้าม ก่อนจะถอนหายใจเสียงดังใส่คุณอิฐที่เลิกแขนเสื้อเตรียมทุบพู่กัน
ฉันไม่ได้พูดเวอร์หรอกเขาจะทุบจริง ๆ เพราะพี่เต้พูดปกป้องปุ๊บ พู่กันก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่คุณอิฐทันที
“มึงดู ทำตัวไม่เหมือนคนแม่ตาย!”
ประโยคนั้นทำพู่กันถึงกับหน้าหงอย ก่อนจะเบะปากมองค้อนพี่ชาย จนฉันคนกลางรีบเข้าไปปลอบและห้ามศึกสองพี่น้องทันที
“พอ ๆ ไม่ทะเลาะกัน แกหิวมั้ย? กินอะไรรึเปล่า?”
ฉันถามนะ แต่พู่กันไม่สนใจฉัน เธอเอาแต่จ้องมองไปที่คุณอิฐที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ และกำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงหน้า
“พี่อิฐ แม่พู่กันอยู่ที่ไหนคะ?”
“วัด” คุณอิฐตอบห้วน ๆ หน้าก็กวนบาทา
“วัดไหนคะ?”
“ถามพ่อเธอดูสิวะ!”
โอ้ย! ปวดหัว นี่ฉันต้องมีผัวแ
