ตั้งแต่เกิดมา การอ้วกครั้งนี้เป็นครั้งที่ฉันอยากตายมากที่สุด ฉันทรมานมาก ๆ ยิ่งเจอน้ำค้างช่วงเวลาตีสามกับการพักผ่อนน้อยนิดที่สะสม
จากที่แค่พะอืดพะอม ฉัน... ฉันเริ่มหน้ามืดแล้ว!
“ตัว เค้าไม่ไหวแล้ว จะเป็นลม ตัว...”
“หยุดอ้วกแล้วไปขึ้นรถ พิงค์! เฮ้ย ๆ”
ใช่ หูสองข้างอื้อและตาก็เริ่มปิด วูบเดียวจริง ๆ ที่ฉันหันกลับไปมองสามี ฉันก็หมดแรงฟุบลงไปในพุ่มไม้
จากนั้นภาพความฝันก็เลือนลางเข้ามาในหัวฉัน จนเห็นมีดดาบซามูไร กับลายสลักตัวอักษรคันจิที่ปลายดาบ ที่มันตามหลอกหลอนมาตลอด
ใช่ ฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสนามรบเหมือนเคย ๆ และในฝันก็ไม่รู้เลยว่ามันยุคไหน? ใครเป็นใคร? แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนครั้งก่อน
ฉันไม่ได้ถูกแทง และฉันก็เห็นคนถือดาบนั้นชัดเจนมาก
เพราะตอนนี้ชายร่างใหญ่เดินถือดาบเล่มนั้นก้าวดุ่ม ๆ มาหาฉัน เขาขมวดคิ้วไล่สายตาที่ดุดัน มองร่างเล็กของฉันที่ยืนน้ำตานองหน้า
ฉันรู้สึกกลัวจริง ๆ ฉันกลั
