‘ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ’
“ได้ยินมั้ยพวกมึง?”
“ได้ยินครับ!”
ลูกน้องทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องโถง ตอบกลับมาเสียงดังจนเสียงก้องไปทั้งบ้าน ขณะที่ฉันนอนที่โซฟาด้วยอารมณ์เซ็งสุดพลัง เพราะสามีพยายามจับเสียงหัวใจลูกไม่หยุด
อืม ฉันเบื่อความเวอร์วังอลังการที่นานวันยิ่งหนักขึ้น ๆ ถ้ามีอะไรอัพเดทหรือลูกขยับนิดนึง คุณาอิฐเขาก็เอามาบอกทุกคน และเล่าวนซ้ำ ๆ อยู่นั่นแหละ! เช่น...
“วันนี้ลูกกูดิ้นด้วยว่ะ แม่งโคตรเก่ง”
“ยินดีด้วยครับนาย”
“แล้วมึงเมื่อไหร่จะมีล่ะไอ้ชาย มึงรู้มั้ย ว่าความรู้สึกเวลาพาเมียไปอัลตร้าซาวด์มันดีมาก ยิ่งจังหวะที่ได้ยินเสียงหัวใจและลูกขยับนะ แม่งโคตรดี”
แหม... โม้เก่ง กว่าจะติดก็เป็นปีนะ
“นายวางแผนจะมีกี่คนครับ เผื่อคนที่สองสามสี่จะได้เป็นเพื่อนกัน”
“ห้าหกคนว่ะ ให้รับผิดชอบบ่อน ผับ เก็บดอก และธุรกิจของแม่เขา น่าจะลงตัวพอดี”
พูดจบคุณปะป๊าก็รินวิสกี้ใส่แก้วแล้วยกดื่มพรวดต่อหน้าต่อตาฉ
