“แกจะวางได้ยัง ฉันเมื่อยขาหมดแล้วนะ” ฉันบ่นกับพู่กันอุบอิบ ขณะที่ตัวเองเก็บเสื้อผ้าเด็กสีชมพูไว้ในชั้นเหมือนเดิม
ค่ะ เรามีลูกสาว อะไร ๆ ก็ต้องสีชมพูน่ารักมุ้งมิ้ง และเวลาเลือกก็รู้สึกเพลินจริง ๆ เหมือนเรามีตุ๊กตาตัวจิ๋วให้จับแต่งตัว
“โอเค ๆ วางก็ได้ แค่นี้ก่อนนะคะคุณพี่พีม มนุษย์แม่แถวนี้โวยวายแล้ว”
และแล้วฉันก็สบายหู เมื่อพู่กันกดวางสายแล้วหันมาเลือกเซตผ้าอ้อมชุดเด็กกับฉัน แต่ไม่ว่าฉันจะหยิบจับอะไร เจ้าลิลินตัวน้อยก็ดิ้นมาก ราวกับเธอกำลังเลือกช้อปปิ้งไปพร้อม ๆ กับฉันเลย
ซึ่งฉันไม่ได้มโนนะ ฉันสังเกตมาสักพักแล้ว เมื่อไหร่ที่ฉันหยิบชุด เรียบ ๆ ลูกจะเงียบกริบไม่ถีบ แต่เมื่อฉันหยิบชุดเวอร์วังมีลูกเล่นมีเพชรวิ้ง ๆ ของเด็กโต
เจ้าลูกสาวช่างเลือก ก็จัดเต็มถีบท้องฉันรัว ๆ ราวกับอยากได้!
ซึ่งฉันก็ซื้อมันแทบจะทุกตัวที่จับนั่นแหละ ไม่สนหรอกว่าลูกจะมีปฏิกิริยายังไง เพราะแรกเกิดลิลินเธอก็ต้องใส่
