ตอนที่ 29
ฝันดีที่หายไป
"เอ๋~ นี่มันผู้จัดการคนสวยคนนั้นนี่คะ ทำไม.. ถึงมาอยู่ที่นี่กันสองคนแบบนี้ได้ล่ะ"
ฉันหันไปมองผู้หญิงในชุดผ้าชีฟองผืนบาง หวานหว่าน.. เธอเดินตรงมาที่เราสองคนด้วยใบหน้าที่ไม่เหมือนคนที่ตกใจที่พบเราสองคนที่นี่เลยด้วยซ้ำ ดวงตาของเธอที่มองมาที่ฉันมันช่างราบเรียบ.. ราบเรียบเสียจนน่ากลัว
"มาอยู่ที่นี่ได้ไง"
"ก็คุณเป็นคนบอกเองว่าถ้าฉันอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้ไม่ใช่เหรอคะ.. เมื่อกี้ฉันไปที่บ้านพักหลังนั้นของเรา.. เอ่อ หมายถึงของคุณมาแล้วนะคะ แต่พนักงานแจ้งว่าคุณมาพักที่นี่เหมือนกัน แล้วนี่ก็เต็มหมดแล้ว แถมตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย.."
"แล้วยังไง.."
"อี้เฉิน! คุณมีน้ำใจหน่อยไม่ได้เหรอ จะให้ฉันขับรถกลับไปตอนสองทุ่มนี่น่ะเหรอ"
"ผมไม่ได้ขอให้คุณมานะหวานหว่าน"
"อาอี้!"
"เอ่อ.. คุณอี้เฉินคะ ไหน ๆ คุณหวานหว่านก็มาแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้วที่สำคัญหนทางกลับเมืองมันค่อนข้างอันตราย เรา.. ก็
