ตอนที่ 15
ตอบแทน
"อื้อ~" ดวงตากลมโตขยับเปิดออกช้า ๆ เพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศที่ปะทะเข้ามาที่ผิวกาย
ใบหน้าหันซ้ายขวาเพราะจำไม่ได้ว่าเมื่อวานกลับมาที่ห้องตัวเองได้ยังไง ไม่เพียงเท่านั้นยังจำไม่ได้อีกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองไปบ้าง
"โอย~ ทำไมปวดหัวขนาดนี้กันละเนี่ย" เพียงหยัดกายให้ลุกขึ้นนิดหน่อยก็จำเป็นต้องทิ้งร่างกายให้ลงมาบนที่นอนดังเดิม
เพราะความปวดที่แล่นอยู่ในหัวนั้น มันรุนแรงยิ่งกว่าวันที่ดื่มเหล้าในผับคืนนั้นเสียอีก ทั้งที่มันเป็นแค่น้ำส้มธรรมดา.. หรือเปล่านะ
สองมือนวดคลึงศีรษะพร้อมกับสะบัดไล่ แต่ไม่ว่ายังไงก็เหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเสียเลย ทำให้ทำได้เพียงทิ้งตัวเองไว้แบบนั้นอยู่พักใหญ่ เมื่อดูเหมือนว่าจะเริ่มชินแล้วจึงดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง
เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีที่เห็นว่าผ้านวมสีชมพูพาสเทลสุดที่รักลงไปกองอยู่ด้านล่าง หากมันกองขยุกขยุยอาจจะคิดได้ว่าเพราะเมื่
