บ้านครอบครัวพิพิม
"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะ" สองมือบางพนมไหว้ร่างสูง เพราะถือตัวเองอายุน้อยกว่า ควรแสดงท่าทีต่อผู้ใหญ่ที่เอ็นดู
ในตอนที่รถยนต์คันหรูแล่นจอดเข้ารั้วบ้าน ยกเว้นพวกลูกน้องเขาที่ยังจอดรอข้างนอกแทน
"อย่าขี้งอลอีกล่ะ" เขาเอ่ยบอก ไม่อาจละสายตาออกจากใบหน้าหวานได้เลย
"ใครงอลใครคะ น่าใช้มากๆเลย" เธอเปิดมองดูในถุงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เครื่องสำอางค์เน้นโทนสีหวานเข้าบุคลิก ทำไมเขาถึงได้เลือกได้ถูกใจดีจัง
"ยัยเด็กน้อย" ใจแกร่งพองฟูอย่างอธิบายสาเหตุไว้ ยามเห็นพิมเหมือนเด็กดีใจเวลาได้ของขวัญจากผู้ใหญ่
ในนาทีนั้นรถยนต์เจ้าของบ้านได้มาจอดเทียบข้างๆ เปิดกระจกรถระบุว่าใครนั่งภายในนั้น
"...พ่อเดน" เธอยังไม่ได้ขออนุญาตบิดาเลยว่าจะออกไปกับใคร แล้วไม่รู้ว่าท่านขับรถมาจากตรงไหน มาเจอเธออยู่กับชายหนุ่มสองต่อสอง
มือบางแทบสั่นเทา กำถุงเครื่องสำอางค์แน่นข่มความรู้สึกกลัว ราวมีลางสังหรณ์ไม่ดีพยามเอ
