๓๖
"...เป็นยังไงบ้างคะ" พยายามแค่ไหนที่จะควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ฝืนแค่ไหนในตอนที่ต้องมองหน้าคนที่อยู่บนเตียงของโรงพยาบาลตรงๆ
"น้ำเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วย ขอบคุณมาก" มือเรียวยกขึ้นไหว้ เหตุผลที่เธอเดินเข้ามาหาเขาเป็นเพราะเธอต้องการขอบคุณเขาจากหัวใจจริงๆ
"จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมเราถึงเจอกันอีกครั้ง และไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมเฮียถึงตามไปช่วยเธอเอาไว้ได้ทัน" คนฟังเม้มปากเข้าหากันแน่น เธอไม่อยากให้เขาใช้สรรพนามเดิมๆ ด้วยซ้ำ เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วด้วย
"เฮียตั้งใจตามเธอไป และตั้งใจที่จะตามไปจนถึงบ้านของเธอ บ้านที่เธออาศัยอยู่กับคนที่เธอเลือกตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงปัจจุบัน"
"ทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรคะ อย่าพูดว่าเรื่องระหว่างเรามันมีอะไรที่ต้องคุยหรือเกี่ยวข้องกันอีกนะคะ มันจบมานานมากแล้ว คุณมีชีวิตของคุณฉันเองก็มีชีวิตของฉันเหมือนกัน"
