เงียบ
หลังจากที่วาเลนพูดคำนั้นออกมาภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันทีโดยมีผมที่ยืนจ้องมองดวงตากลมที่เอาแต่มองหน้าผมด้วยแววตาสั่นไหวรู้สึกผิด ผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้น
วาเลนเองก็คง...เจ็บปวดไม่ต่างจากผมเลยสินะ
"ทำไมถึงเลือกพูดกับฉันแบบนั้น" ผมมองหน้าถามคนตัวเล็กออกไปเสียงนิ่งด้วยความไม่เข้าใจ
"..." ร่างบางก็ยืนเงียบไม่ตอบ
"บอกเหตุผลฉันหน่อย ฉันอยากรู้" ในเมื่อก็รู้สึกเหมือนกันแล้วทำไมตอนนั้นถึงไม่คิดจะอธิบายอะไรเลยแถมยังใช้คำพูดที่เหมือนไม่ต้องการให้เราได้รู้จักกันอีก
"ฉันโกรธ"
"โกรธ?" ผมทวนถามขึ้น
"อืม โกรธแล้วก็...น้อยใจ"
"เรื่องอะไร" ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้ปนไม่เข้าใจ ในตอนนั้นผมไปทำอะไรให้คนตรงหน้าโกรธและน้อยใจ?
"นายจะกลับกรุงเทพวันต่อไป...แต่นายไม่บอกฉัน" วาเลนเอ่ยพร้อมกับเบือนสายตาหนีไปอีกทางน้ำตาคลอ
"..." ผมเองก็ได้แต่ยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าไปด้วยความรู้สึก
