สองอาทิตย์ต่อมา...
"เป็นไทของจริงแล้วโว้ยยย!!" พราวที่ยืนอยู่ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นไปด้วยสีหน้าดีใจสุดขีด
"วิ..." ตามด้วยเสียงของเอเดนที่เอ่ยเรียกแฟนตัวเองขึ้นพร้อมกับวิ่งไปหาด้วยท่าทีอารมณ์ดี ท็อปเองก็นั่งกดโทรศัพท์พูดคุยแชทกับใครสักคนไป ผิดกับฉันที่ลอบมองพวกเขาอยู่ด้วยความแอบอิจฉาอยู่ไม่น้อย เพราะฉันเองก็อยากที่จะรู้สึกโล่งแบบนี้ แต่ว่า...ฉันยังต้องเหลือฝึกงานกับตามเก็บตัวหลักอีกสองตัวถึงจะจบ ถ้าไม่ย้ายมา...ฉันก็คงเรียนจบแบบพวกเขาไปแล้ว
"เป็นอะไร" เสียงทุ้มของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างฉันหันมามองหน้าถามฉันขึ้น
"เปล่า..."
"เธอเป็น" เตวินทร์ก็คือเตวินทร์ เขารู้ทันฉันเสมอ
"อยากเรียนจบบ้าง" สุดท้ายฉันก็ต้องทำหน้ายู่บอกออกไป
"เดี๋ยวก็จบแล้ว" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกก่อนยกมือขึ้นมาเขี่ยไรผมของฉันด้วยความอ่อนโยน
"อีกสองตัวเลยนะ" ฉันยังคงเบะปากพูดขึ้น
"แค่สองตัวเอง...ไม่เอาน่า" ร่างสูงเอ่ยพ
