"มึง จะไม่กินข้าวจริงดิ เย็นหมดแล้ว" เสียงพราวพูดขึ้นพร้อมกับหันมามองหน้าฉันที่เอาแต่นั่งเงียบร้องไห้ไม่หยุด
"ไม่กิน ฮึก"
"วา..."
"กูไม่รักพ่อมึงแล้ว ฮือออ" ฉันร้องไห้เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกยังคงหน่วงอยู่ในใจ หลังจากที่ออกมาจากตรงนั้นได้ฉันก็นั่งแท็กซี่ตรงมาหาพราวทันที ฉันอยู่ที่นั่นต่อไปไม่ได้...
"มันไม่ได้ตั้งใจเปล่า"
"ฮึก! ดุกูต่อหน้าคนอื่นอะนะ แถมยังเป็นเด็กเก่าของหมอนั่นด้วย..." เจ็บชะมัด มันทั้งเจ็บ...ทั้งหน้าชา
"มึงไม่ได้ทำอะไรก่อนหน้านี้ใช่ไหม"
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วกูก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองตามที่ถูกสั่งมาอะ กูไม่ได้หึงแฟนจนปัญญาอ่อนขนาดที่จะทำงานแฟนตัวเองพังหรอกนะ ยอมรับว่าตอนครั้งแรกที่นางแบบชื่อพายอะไรนั่นกูพลาดไป แต่หลังจากนั้นกูก็ไม่เคยเลยนะพราว ฮึก...แล้วมึงดูคำพูดพ่อมึงดิ ไหนจะสีหน้าแววตาน้ำเสียงอีก กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอ" ฉันถามออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะพยายามกลั้นคว
