เช้าวันต่อมา...
"อื้อ..." เสียงฉันงัวเงียค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกบริเวณลำตัวของตัวเองก่อนจะชะงักก้มลงไปมองยังท่อนแขนหนาของใครบางคนที่โอบกอดฉันอยู่ กอดฉันตั้งแต่เมื่อคืนเลยสินะ
ฉันไม่รู้หรอกว่าเขากอดฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะหลังจากที่เขาคุยโทรศัพท์เสร็จเดินเข้ามา ฉันก็หนีเข้ามานอนคลุมโปงแล้วเผลอหลับไปจริง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
พึบ ฉันตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงปล่อยให้แขนแกร่งออกจากตัวฉันพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปตามปกติ ซึ่งไม่นานฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ต้องนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อสายตาเหลือบไปปะทะเข้ากับเจ้าของใบหน้าหล่อที่ตื่นนอนแล้วนั่งมองหน้าฉันอยู่ ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจเดินเข้าไปนั่งแต่งหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมฉันถึงได้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เพราะฉันกลับไปทำงานไง ฉันจะยังคงกลับไปที่สตูดิโอของเตวินทร์อีกครั้ง ถึงแม
