สองวันต่อมา...
"ป๊ะป๋า กลับแล้วนะคะ" ฉันเดินเข้าไปกอดเอวคนเป็นพ่อด้วยความอ้อนตามปกติของตัวเอง ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องกลับกรุงเทพแล้วเนื่องจากเตวินทร์ต้องไปคุยธุระเกี่ยวกับธุรกิจที่บ้านของเขาแทนพ่อติณณ์
"..." พ่อฉันก็เงียบไม่ตอบเลื่อนมือเข้ามากอดฉันไว้แน่น
"ฮึก ป๊ะป๋า..." อยู่ ๆ ก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา ทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมกอดแกร่งนี้ ฉันรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยทุกครั้ง
"ไม่ร้องสิลูก"
"ฮือออ ก็ป๊ะป๋าอะ ฮึก" ฉันยังคงงอแงใส่คนเป็นพ่ออย่างที่มักจะชอบทำอยู่เป็นประจำ
"ถ้าว่างก็กลับมาหาป๋าบ้างนะ" พ่อก้มลงมองหน้าเอ่ยบอกฉัน
"ค่ะ" ฉันก็พยักหน้าตอบก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดหนาเดินตรงไปยังแม่ที่ยืนอยู่
"แม่ขา~"
หมับ! เสียงเราสองคนโผกอดเข้าหากันตามประสา ซึ่งในขณะที่ฉันกำลังยืนกอดกับแม่ตัวเองอยู่นั้น
ตึก ตึก ป๊ะป๋าก็เดินตรงเข้าไปยังเตวินทร์ที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าท่าทีน่าเกรงขาม
"..." ฉันก็ลอบมองก
