EP.1 รุ่นน้องปี1[ไม่เสือกสิคะ]
983 คำ
กริ๊งงงง กริ๊งงงง
เสียงนาฬิกาปลุก เวลา 06.00น. มือน้อยเอื้อมไปยังโต๊ะเล็กข้างเตียงเพื่อปิดสัญญาณดังสนั่น
แสงแดดลอดผ่านมาดกั้นสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ซึ่งเป็นเวลาที่จะต้องตื่นเช้าเพื่อเตรียมกับข้าว
ห้องครัว
"ซินเจีย" ทันใดผู้เป็นแม่เลี้ยงก็เข้ามา น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยถาม "วันนี้ทำกับข้าวอะไร?"
"หนูคิดว่าจะต้มไก่ใส่มะเขือเทศค่ะ"
"กินแต่ไก่ไม่เบื่อบ้างหรือไง"
"พอดีหนูไปตลาดแล้วไก่มันลดราคา ช่วงนี้เราต้องช่วยกันประหยัดไม่ใช่หรือคะ"
"ไม่ต้องมายอกย้อนฉันเลยนะ รีบทำ!"
บ้านเดี่ยวหลังนี้เป็นบ้าน 2 ชั้น ลักษณะไม้ทาสีขาวทั้งหลัง อาศัยอยู่กันหลายคน ผู้เป็นพ่อนับว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวซึ่งเคยมีภรรยาเป็นคนจีน ให้กำเนิดลูกสาวคนเดียว คือ ซินเจีย สาวน้อยวัย18 ปีบริบูรณ์ ผมยาวสีดำขลับ ดวงตาชั้นเดียวน่ารัก ผิวขาวตัวผอมบาง มีนิสัยเรียบร้อยเอาการเอางาน และ เรียนหนังสือเก่ง เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายเมื่ออาทิตย์ก่อน
หลังจากภรรยาชาวจีนเสียชีวิตได้ไม่นาน ก็แต่งงานใหม่ ซึ่งภรรยาใหม่ก็มีลูกสาวติดมาด้วยหนึ่งคน ชื่อว่า เป้ย อายุ20ปี สาวร้อนแรง ฝีปากกล้า ผมยาวตาโต ผิวสองสีแต่สูงปราดเปรียว นิสัยเอาแต่ใจมาก
หลังจากซินเจียทำกับข้าวเสร็จสรรพ เธอก็ยกออกมาวางบนโต๊ะอาหาร ทุกคนต่างนั่งพร้อมเพรียงกัน บรรยากาศคล้ายอบอุ่น แต่ก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เห็นเสียทุกอย่าง พอกินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำงาน
"วันนี้พ่อกลับค่ำไหมคะ" เนื่องจากพ่อเป็นไทยแท้ซินเจียจึงเรียกแบบไทย ในมือถือกระเป๋าเดินตามออกมายังหน้าบ้านซึ่งจอดรถเก๋งเก่าเอาไว้หนึ่งคัน
"ยังไม่รู้เลย ถ้าโรงงานไม่มีปัญหาอะไร พ่อก็กลับตามปกติ แต่ถ้าเครื่องกลขัดข้อง พ่อก็ต้องซ่อมตามหน้าที่"
"วันนี้หนูขอออกไปซื้อหนังสือนะคะ"
"ตามใจลูกสิ แต่กลับมาทำอาหารตอนเย็นให้ทันก็แล้วกัน"
"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"
พ่อของซินเจียเป็นหัวหน้าวิศวกรควบคุมเครื่องกลโรงงานเขาจึงไม่ค่อยได้พักผ่อน ชีวิตขับเคลื่อนไปด้วยงานเพราะต้องหาเงินทองมาดูแลปากท้องครอบครัว ส่วนแม่เลี้ยงก็ทำงานขายจิวเวลรี่อยู่ตรงตลาดย่านกลางเมือง จึงเข้าออกงานตามเวลาที่เจ้านายกำหนด
เวลาผ่านไปหลายเดือน
เป็นวันแรกที่ซินเจียตื่นเต้นเนื่องจากเธอได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนอีกทั้งได้ทุนการศึกษาเรียนฟรี อย่างน้อยก็ลดภาระใช้จ่ายภายในครอบครัว เมื่อเดินทางด้วยรถโดยสารมายังสถานที่ศึกษา มองซ้ายขวาอย่างไม่คุ้นชิน เห็นผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด
"ซินเจีย!!" เสียงตะโกนดังลั่นพร้อมทั้งวิ่งตรงเข้ามาใกล้ ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยม "มานานหรือยังเนี่ย ฉันว่าให้พ่อออกบ้านมาแต่เช้าแล้วนะ ทำไมเธอมาถึงที่เรียนก่อนตลอดเลย"
"เพิ่งมาถึงก่อนหน้าแป๊บเดียวเอง"
"ตื่นเต้นจังเลย เวลาผ่านไปเร็วจังเหมือนเรายังเรียนอยู่มัธยม แต่นี่เรากลายเป็นสาววัยมหาลัยแล้ว"
"อย่าทำโอเวอร์ไปหน่อยเลย ฮ่าๆ เข้าไปรายงานตัวกันเถอะ ถ้ามาสายวันแรกต้องโดนดุแน่"
ซินเจียบอกกล่าวเพื่อนสนิทอย่าง แอม สาวสวยที่พกความมั่นใจมาเกินร้อย ผมยาวสีบรอนซ์ประบ่าใบหน้ากลมมน นิสัยกล้าแสดงออก พูดจาฉะฉาน เมื่อสองสาวเดินเข้ายังตึกคณะ กลายเป็นที่สนใจในทันที คงเพราะความสวยควบคู่กับวัยใสผุดผ่อง
"เดี๋ยว!!" เสียงเรียกดังจากด้านหลังทำให้ทั้งคู่หยุดชะงักหันกลับไปมอง ปรากฏว่าเป็นผู้หญิงสองคนน่าจะเป็นรุ่นพี่เดินตรงดิ่งเข้ามาใช้ สายตาจ้องมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะกล่าวทักแอม "เธอเรียนปี 1 ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"กฎของคณะนี้ห้ามย้อมผมจนกว่าจะขึ้นปี 2"
"หนูอ่านกฎของมหาวิทยาลัยไม่เห็นเจอกฎข้อไหนที่ห้ามทำสีผมเลยนะคะ"
"แต่นี่มันเป็นกฎที่รุ่นพี่กับรุ่นน้องต้องใช้ร่วมกัน มาวันแรกก็คิดจะแหกกฎเลยหรือไง ถ้าแม่ไปเอากับฝรั่งก็ว่าไปอย่าง"
น้ำเสียงที่คล้ายกับเหยียดหยามทำให้แอมไม่พอใจ แต่ซินเจียก็คอยจับเหนี่ยวรั้งแขนเพื่อนสนิทตัวเองเอาไว้ ก่อนที่แอมจะพูดโต้ตอบกลับไป "หัวก็หัวของหนู ผมก็ผมหนู ไม่เสือกสิคะ!"
ทันทีรุ่นพี่ก็ถลนตาใส่ เมื่อซินเจียเห็นว่าสถานการณ์เริ่มบานปลาย เธอจึงลากเพื่อนสนิทอย่างแอมออกไปในทันที ท่ามกลางสายตาของคนรอบข้างที่จ้องมองสถานการณ์ตึงเครียด
"จะห้ามทำไมซินเจีย! ดูปากมันพูดสิ" แอมบ่น
"ช่างเขาเถอะ ที่นี่มีนักศึกษาตั้งมากมายร้อยพ่อพันแม่ อย่าไปมีเรื่องมีราวเลย"
"ก็เพราะเธอเป็นคนเรียบร้อยแสนดีแบบนี้ไง บอกแล้วใช่ไหมถ้าเราเข้ามหาวิทยาลัยเราจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง อย่าให้ใครมากดขี่ข่มเหงง่ายๆ"
"จ้าาาา ฉันก็ตัดทรงผมใหม่เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ ตามที่เธอต้องการแล้วนี่ไง แถมยังฝึกแต่งหน้าเองด้วย"
หมับ
มือของแอมคว้าจับแก้มสองข้างของเพื่อนพร้อมบิดเอียงดูฝีมือการเติมแต่งเครื่องสำอาง ก่อนที่จะแสยะยิ้มพูดอย่างภูมิใจ "ทำดีมาก สลัดคราบซินเจียสาวเรียบร้อยออกไปเลยนะ ตอนนี้เราเป็นสาวคณะศิลป์ภาษา เราต้องแซ่บ!!"
- ผู้เขียน
