บทที่ 19
ผียังไงก็คือผี
“ลลิต ลลิตรอพี่ก่อน ฟังพี่พูดก่อนครับ ลลิต!!”
ลลิตไม่ฟังเสียงเรียกของชายหนุ่ม เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ดรีมจึงเกิดความไม่พอใจ ยื่นฝ่ามือออกไปหมายจะคว้าข้อมือเล็กให้หันกลับไปหาเขา แต่ว่ากลับถูกแรงบางอย่างผลักออก ชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัย และสุดท้ายจึงใช้ความใจดีของเธอเป็นเครื่องมือ
“โอ้ย!”
เสียงร้องนั้นเรียกความสนใจจากลลิตได้เป็นอย่างดี ถึงจะเกลียดอย่างไรแต่เธอก็เป็นคนใจดีและอ่อนโยนอยู่วันยังค่ำ อีกย่างดรีมคือพี่ชายที่เธอเคยนับถือมาตลอด แม้ความนับถือนั้นจะพังทลายไปแล้วเมื่อคืนก็ตาม
ฝีเท้าเล็กหยุดชะงักค้างอยู่กับที่ ก่อนจะหมุนหันกลับไปหาดรีมซึ่งล้มลงไปกองอยู่บนพื้น เธอลังเลว่าควรเข้าไปช่วยดีมั้ย แต่อีกใจหนึ่งก็หวาดกลัว ในขณะที่เธอกำลังลังเลใจอยู่นั้นเพื่อนๆ นักศึกษาก็เริ่มเข้ามามุงดูเรื่อยๆ ลลิตรู้สึกอึดอัดใจ แต่สุดท้ายก็เลือกความปลอดภัยของตัวเองมากกว่า
