อยู่ดีๆ ก็ได้พ่อหมอคลั่งรักมาเป็นสามี

บทที่ 1 โดนทำของ บางสิ่งบางอย่างลอยผ่านหน้าผ่านตา อีกทั้งยังเสียงหัวเราะและเสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหู ลลิตแทบเป็นบ้า เธอร้องไห้อย่างหนักจนตาบวมเป่ง เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เรียกความสนใจจากเธอ หญิงสาวคว้ามันขึ้นมาเปิดหน้าจอดู ก็พบว่าเป็นข้อความจากทางโรงพยาบาลบอกว่าอาการของบิดาและมารดานั้นย่ำแย่ และขอให้ทำใจเผื่อเอาไว้ “ฮึก! ฮือ!” โครม! เสียงข้าวของตกจากที่สูง ทั้งที่ภายในบ้านนี้ไม่มีใครนอกจากตัวเธอเอง และ… บางสิ่งบางอย่างที่เข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านของเธอ ห้องของลลิตเป็นสถานที่เดียวที่ลลิตไม่ถูกควบคุมจนหลุดจากการเป็นตัวเอง ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรเธอจึงหมกตัวอยู่ในห้องมากว่าสองเดือนแล้ว และเมื่ออาทิตย์ก่อนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น บริษัทของบิดาล้มละลายมีหนี้ท่วมหัว จากนั้นมารดาก็ล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล ระหว่างทางไปเกิดอุบัติเหตุทำให้พวกเขาไม่ได้สติ ลลิตอยากไปเยี่ยมใจจะขาด แต่ก็ถูกถ้อยคำของบิดาและมารดาซึ่งคอยย้ำเตือนเอาไว้เสมอว่า ‘ห้ามออกไปจากห้องนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม’ และให้สัญญากับลลิตว่าจะหาคนมาช่วยให้เร็วที่สุด ฝ่ามือแห้งและเล็กกดหน้าจอโทรศัพท์ หาสถานที่ตั้งของสถานที่หนึ่ง สถานที่ที่ซึ่งเธอเคยได้ยินผ่านๆ เมื่อหลายเดือนก่อน “กรี๊ด!” ฝ่ามือเล็กขว้างโทรศัพท์ออกห่างจากตัว จนมันกระเด็นชนกับผนังห้อง ตกลงมาหน้าจอแตกร้าว เนื่องจากเมื่อครู่ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งนอกจากลลิต สะท้อนอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ อีกทั้งยังแสยะยิ้มกว้าง ดวงตาจ้องเขม็งมองเธอจนแทบหลุดออกมาจากเบ้า ลลิตหอบหายใจทั้งเหนื่อยทั้งหวาดกลัว ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นด้วยความอ่อนแรง ยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นพนมที่กลางอก แล้วเอ่ยขอเทวดาฟ้าดินให้คุ้มครองตนเอง จนกว่าจะไปถึงที่หมาย ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าออกจากห้อง กลับหันไปหยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งขึ้นมาสวมใส่ เป็นสิ่งที่ลลิตมักใส่อยู่ตลอดเวลาแต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอถอดมันออก แล้วเก็บใส่กล่องไว้แบบนั้น หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก พยายามทำจิตใจให้สงบ ด้วยรู้ดีว่าตอนนี้ดวงจิตของตัวเองนั้นอ่อนแค่ไหน ย่อมง่ายต่อการถูกควบคุมหรือสิงร่าง แต่ก็ถูกเสียงหัวเราะ เสียงกรีดร้องรบกวน กว่าเธอจะตั้งจิตมั่นคงได้ก็อีกสักพักใหญ่ จากนั้นเธอก็ตัดสินใจก้าวเท้าออกมาจากห้อง และมุ่งตรงสู่บ้านของ ‘พ่อหมอ’ ทันที เดินออกมาจากห้องมาได้ไม่เท่าไหร่ ความวิตกกังวลก็เข้าครอบครองจิตใจของเธอ จิตใจอันสงบนิ่งไขว้เขวอยู่ครู่หนึ่ง ลลิตหลับตาพยายามทำสมาธิอีกครั้งแต่ก็ยากเย็นเหลือเกิน ท้ายที่สุดผีสางซึ่งตามลลิตมาราวกับสัมภเวสีขอส่วนบุญส่วนกุศลก็ปรากฏตัวชัดเจนต่อหน้า ลลิตแทบเป็นลมเธอหลับตาพุ่งเข้าใส่ร่างโปร่งแสงของมัน ผีบางตนมีอิทธิฤทธิ์ทั้งผลัก และชนร่างบอบบาง จนเธอล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายครั้ง หากแต่น่าแปลกเหลือเกินที่เธอไม่ถูกครองครองจิตใจ จนสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างเช่นครั้งก่อน เมื่อออกมาจากห้องชุดภายในคอนโดซึ่งต้งอยู่ในกลางเมืองได้ ลลิตก็คิดว่าตอนนี้คงรอดแล้ว หากแต่จะรอดไปได้นานแค่ไหน ตอนนี้มีแต่ต้องมุ่งหน้าไปหาหมอผีเท่านั้น เนื่องจากนิมนตร์พระสงฆ์มาปัดเป่าไล่ความชั่วร้าย แต่ก็ไม่มีใคสามารถช่วยได้เลย ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นของแรง จึงมีทางเดียวคือหาหมอผีให้ช่วยแก้ ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด ไร้ซึ่งแสงดาว อีกทั้งดวงจันทร์ยังถูกบดบังด้วยเมฆก้อนใหญ่ จนทั่วทุกสารทิศไร้แสงสว่าง หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก เธอหอบหายใจเหนื่อย แถมร่างกายยังสั่นระริกแทบไม่มีแรงยืน แต่เธอก็ฝืนสังขารตัวเองมาจนถึงหน้าคฤหาสน์แห่งหนึ่งได้ คฤหาสน์ซึ่งผู้คนเชื่อว่ามีผีอาศัยอยู่! ดวงตาคู่หวานช้อนขึ้นมองเบื้องหน้า และประตูรั้วสูงตระหง่าน เธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก แม้จะหวาดกลัวมากเพียงใด หากแต่เธอก็ตัดสินใจมาที่นี่ด้วยตนเอง “มาทำอะไรแม่หนู?” “กรี๊ด!!” เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยอย่างเงียบเชียบ ไม่ตกใจสักนิดกับท่าทางของเธอ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องตกใจ ดวงตาคู่นั้นกวาดสายตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะมองผ่านเลยไปด้านหลังเล็กน้อย “พาอะไรมาด้วย?” ได้ยินเช่นนั้น ลลิตก็แทบกรี๊ด หัวใจที่เต้นระรัวจากการวิ่งหนีเอาตัวรอดมาหลายชั่วโมง จนพาตัวเองมาถึงที่นี่ได้มันเริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่งกว่าเดิม “นะ หนูมาหาพ่อหมอค่ะ ฮึก!” ลุงยามจ้องเขม็งมองสิ่งลี้ลับซึ่งเกาะติดหญิงสาวมาด้วยความไม่พอใจ มันแสยะรอยยิ้มเยาะเย้ยเพราะรู้ดีว่า ‘ยามเฝ้าประตู’ อย่างเขา ไม่สามารถทำอันตรายตัวเองได้ หากอนุญาตให้ลลิตเข้าไป ก็เท่ากับอนุญาตให้ผีตนนี้เข้าไปด้วย …แม่หนูนี่น่าเวทนาจริงๆ หวังว่าพ่อหมอจะช่วยนะ แม่หนู… นึกคิดอย่างเวทนา ลุงยามเป็นยามเฝ้าประตู เห็นคนเล่นของมาเยอะ แต่สิ่งที่เห็นและสัมผัสได้จากตัวลลิตนั้นชั่วร้ายกว่าที่เคยเจอมากมายนัก นั่นเพราะมีคุณไสยอยู่หลายอย่างซ้อนทับกัน ยากที่จะแก้ไข “เข้าไปสิ เดินไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เจอเอง” ลุงยามเปิดประตูให้กับลลิต เธอรีบกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้าไปทันที ถึงแม้จะงงกับคำว่า ‘เดินไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เจอเอง’ ก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หันไปเค้นถามอะไร เพราะกลัวว่าการเซ้าซี้มากเกินไป จะทำให้ลุงยามคนนี้เกิดเปลี่ยนใจไล่เธอกลับ ตอนนั้นเองลลิตได้ยินเสียงแว่วบางอย่างซึ่งฟังไม่ได้ความ และเธอก็ไม่คิดจะฟัง แม้ปิดหูก็ยังได้ยิน เธอจึงเดินจ้ำอ้าวเพื่อไปหา ‘พ่อหมอ’ คนที่สามารถช่วยเธอได้!