“แนนไม่ได้ทำอะไรเลยนะดัชซ์ ฮึก ๆ แนนคือเหยื่อ” ฉันมองภาพตรงหน้าอึ้ง ๆ ขณะที่รัฐมนตรีปรีชาเริ่มหาทางหนี ยามไม่มีลูกน้องเขาก็เหมือนหมาจน
ตรอกคนนึง
“แนนกลัวมากดัชซ์ ฮึก ๆ ดัชซ์ช่วยแนนด้วย ดูแขน ดูหน้าแนนสิ มันทำร้ายแนน เรื่องทั้งหมดแนนไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
พี่ดัชซ์กดปืนเข้าที่หน้าผากพี่แนนและดันให้เธอก้าวถอยหลังเรื่อย ๆ
จนรัฐมนตรีปรีชาได้โอกาสตั้งท่าวิ่งออกไปจากห้อง เขาก็เบี่ยงปืนยิงเข้าที่ขา ‘ปัง’ จนตาแก่นั่นล้มลง
‘ตุ๊บ’
“โอ๊ย! ช่วยด้วย ช่วยด้วย... ลูกน้องกูไปไหนหมดวะ” พี่แนนรีบกอดแขนพี่ดัชซ์แทน แล้วเขาก็ไม่มีทีท่าจะสะบัดออกแถมยังโอบไหล่ไว้
ฉันนั่งตัวสั่นมองภาพนั้น น้ำตาไหลออกมาพร้อม ๆ กับเลือดที่ออกมาทางจมูกและมุมปาก จนพี่ดัชซ์เดินไปกระชากตัวรัฐมนตรีปรีชากลับมา และก้มลงกดปืนเข้าที่เป้ากลางหว่างขา
“ถ้ามันชอบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น กูว่าอย่ามีเลยดีกว่าว่ะ”
‘ปัง’
“อ๊าก...” คนบนพ
