“พี่บาส ฮือ ๆ พี่ดัชซ์เป็นเหี้ยอะไรวะ เขาทำกับนานะแบบนี้ได้ยังไง พี่น้องเหรอ? พี่น้องที่ไหนนอนเอากันวะ”
พี่บาสพยุงฉันลุกขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเขย่าตัวแรง ๆ เรียกสติ
“พอแล้วนานะ ไอ้ดัชซ์ทำแบบนั้นมันมีเหตุผล”
“เหตุผลอะไร? บอกมาสิว่าเหตุผลบ้าบออะไร!” เขาหน้าถอดสีแล้ว
หลบตาฉัน
“พี่บอกไม่ได้” ฉันผลักพี่บาสออกไปทันที
“ทำไม? กลัวนานะเจ็บกว่านี้เหรอ?” พี่บาสไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ขณะที่ฉันร้องไห้โวยวายเขาก็พยายามดึงฉันไปขึ้นรถ ซึ่งพอขึ้นรถมาน้ำตาฉันก็นองหน้าและคิดมากไปหมด
สองคนนั้นไปไหน? เขาจะดีกันจริง ๆ ใช่มั้ย? ดีกันแล้วไงต่อ...
แต่งงานเหรอ?
ฉันขอหายไปจากโลกนี้ดีกว่าถ้าต้องรับรู้อะไรแบบนั้น
โรงพยาบาล
ฉันมาถึงที่นี่ด้วยสภาพที่ย่ำแย่สุด ๆ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าหมอจะถามอะไรบ้าง ตรวจอะไรบ้าง เขาว่าอะไรเออออตามทุกอย่าง และตอนนี้ก็ได้แต่มองเหม่อขึ้นไปบนเพดาน ขณะที่น้ำตายังไหลผ่านหางตาอยู่เรื่อย
