เช้าวันต่อมา
พราวฟ้าตื่นไปทำงานที่บริษัทตั้งแต่เช้า ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีงานเร่งด่วนอะไรก็ตาม แต่ที่เธอไปเช้าก็เพราะว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะคุยกับคนในครอบครัว ช่วงเวลานี้เธอขออยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก เพื่อที่จะได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปให้ได้
ใบหน้าสวยฟุบหน้าลงบนกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงาน ร่างกายอ่อนเพลียเพราะเธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน พอหลับตาก็เหมือนฝันร้ายจนเธอต้องสะดุ้งตื่น เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนเธอเลือกที่จะไม่นอนต่อ
พอไม่ได้นอนร่างกายก็เหมือนกับคนหมดแรงจนต้องมานั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเวลาทำงานของพนักงานในบริษัท
“คุณพราว…” เสียงเลขาที่เข้ามาส่งเอกสารเรียกชื่อเจ้านายด้วยท่าทางตกใจเมื่อเห็นเจ้านายนอนฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ
“อือ~” ร่างบางงัวเงียเมื่อมีเสียงรบกวน เพราะพราวฟ้าเป็นคนที่ไวต่อเสียง ถึงแม้จะ
