"นอนกินบ้านกินเมือง มิน่าล่ะถึงอ้วนเป็นหมูแบบนี้"
นี่คือคำทักทายหลังจากเมื่อคืนที่เรามีอะไรกันใช่ไหม
"ค่ะ เนยมันนอนกินบ้านกินเมือง แถมยังทั้งอ้วนทั้งน่าเกลียด"
ด้วยความน้อยใจเลยพูดออกไปแบบนั้น
"งอน??"
"เนยจะมีสิทธิ์อะไรไปงอนพี่คะ"
"พูดแบบนี้แปลว่างอน อืมมม ทำไงถึงจะทำให้หายงอนนะ" พี่วาตะพลิกตัวนอนคว่ำเอามือเท้าคางและจ้องมาที่เรา
"ไม่ต้องทำอะไรค่ะ เพราะเนยไมไ่ด้งอนอะไรทั้งนั้น"
เราไม่อยากพูดอะไรตอนนี้เพราะอยากกลับบ้าน ป๊ากับแม่แล้วก็ทุกคนต้องเป็นห่วงเราแน่ๆเลย
"จะไปไหน" เมื่อเห็นเราจะลุกก็ฉุดดึงเราเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอีก
"เนยจะกลับบ้าน ทุกคนคงเป็นห่วงแล้วหายมาทั้งคืนแบบนี้"
"ไม่ต้องรีบพี่โทรบอกแม่เนยแล้วว่าเนยมานอนค้างกับพี่ที่นี่"
"ห๊าาาา"
"ห๊าา อะไร"
"แม่ว่าไงบ้างคะแล้วพี่บอกว่าไงบ้าง เอ่ออบอกรึเปล่าว่าเมื่อคืน เอ่อออ เอ่ออ เรา..."
"บอก"
"บอกทุกอย่างรึเปล่า"
"อืมมม"
"
