“พี่หญ้า เกิดเรื่องแล้วจ้ะ!” เสียงตะโกนและฝีเท้าหนักๆส่งผลให้หญิงสาวที่เตรียมอาหารเที่ยงผละจากปิ่นโตทันที ร่างบางหันไปหารุ่นน้องพอพบว่าอีกฝ่ายร้อนรนจนเหงื่อท่วมตัว คิ้วพาดเรียงจึงย่นจับปม
“มีอะไรน้ำ ทำไมรีบร้อนวิ่งแบบนี้” กิรนาหอบหายใจถี่เหงื่อซึมข้างไรผม ประโยคหลังจากนั้นเต็มไปด้วยพิรุธและสุ้มเสียงตะกุกตะกัก
“อะ…เอ่อคือว่า…”
“ทำไม มีอะไร” เพราะไม่ชอบความไม่ชัดเจน คนที่ปกติอารมณ์คงที่และใจเย็นถึงกับเอ่ยตำหนิ
“น้ำอย่าทำแบบนี้สิ พี่ใจไม่ดีเลยนะ”
“ขอโทษค่ะพี่หญ้า พอดีน้ำกังวลรีบไปหน่อยเอ่อ…คือว่าคุณปุนค่ะ มีคนเจอคุณปุนรถตกเขาเลือดท่วมตัวเลยพี่หญ้าไปดูหน่อยได้ไหม ชาวบ้านเขาทำอะไรไม่ถูกส่วนกู้ภัยก็ยังไม่มาเลย”
“คะ…คุณปุน หมายถึงยังไงนะ น้ำเจอเขาที่นี่เหรอ”
“ค่ะ รีบไปเถอะพี่หญ้ายิ่งช้ายิ่งน่าเป็นห่วงนะคะ” กิรนาคว้ามือพี่สาวไม่รอจังหวะให้ญดารินตั้งตัว หล่อนบังคับร่างเล็กขึ้นจักรยานหน้าบ้าน
