บทที่12

1946 คำ

แววตาว่างเปล่ามองชายหนุ่มที่ใช้สายตาเว้าวอนมองเธอ ปุรินป้วนเปี้ยนบนดอยกว่าสองอาทิตย์ตัวติดกับญดารินยิ่งกว่าตังเม ส่วนบาดแผลวันนั้นก็เริ่มตกสะเก็ดหลังชายหนุ่มหมั่นล้างสม่ำเสมอ พยาบาลพิเศษจะเป็นใครไม่ได้นอกจากหญิงสาวที่อาศัยใต้ชายคาเดียวกัน ญดารินดูแลอาการเจ็บปวดของสามีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ว่าจะทำอาหารหรือแม้กระทั่งจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ล้วนเป็นหน้าที่เธอ ท่าทีเรียบเฉยปฏิบัติกับเขาสุภาพจนปุรินอ่อนใจ ความสัมพันธ์ของทั้งสองนับวันเหมือนถอยลงคลองผุดขึ้นมาไม่ได้ ประสบการณ์ความรักผ่านจอทีวีเคยลอดเข้าหูปุรินอยู่บ้าง เหล่ากูรูต่างๆ ชอบกล่าวว่าใกล้แค่กายแต่ไร้หัวใจต่อให้ใกล้แค่ไหนก็เปล่าประโยชน์ ตอนนั้นชายหนุ่มไม่เชื่อเท่าไหร่เผลอๆ คนพวกนั้นอาจไม่เคยมีความรักด้วยซ้ำ ใครกันจะบ้าทนเห็นหน้าคนที่ชิงชังได้ตลอด แต่วันนี้พิสูจน์แล้วว่าคือนั่นคือเรื่องจริง…ญดารินไง ทุกวันนี้เธอทำแบบนั้นกับเขา “เสร็จแ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม