“ผมบอกคุณแล้วไงครับไม่ต้องมาอีก” เสียงเข้มว่าขณะถอนหายใจอย่างระอา เกือบสองอาทิตย์ที่ผู้ชายคนนี้ป้วนเปี้ยนหน้าคฤหาสน์ไม่ละทิ้งความพยายาม จนพนักงานรักษาความปลอดภัยหนุ่มอยากถามเหลือเกินไม่เหนื่อยบ้างเหรอ เจ้าของบ้านไม่ต้อนรับก็ขยันรอเก้อ
“นายอยากกินอะไรวันนี้”
“ไม่ต้องติดสินบนกันทุกวันหรอกครับ คุณรู้ยังไงผมก็เปิดประตูให้ไม่ได้”
“คิดมากไม่เคยได้ยินหรือไงไทยแลนด์ออฟสมาย คนไทยมีน้ำใจ สรุปอยากกินไร” ปุรินกลั้วหัวเราะ หมอนี่รู้นี่เขาหวังอะไรตามเที่ยวไล้เที่ยวขื่อทุกวันก็เพราะอยากให้ใจอ่อน หลังพรั่งพรูความรู้สึกแม้ญดารินมีท่าทางอ่อนลงก็จริง ทว่าจากกันวันนั้นปุรินไม่สามารถเข้าใกล้อีกฝ่ายได้อีกเลย กำแพงแน่นหนากีดกันความสัมพันธ์ระหว่างเรา และดูเหมือนหญิงสาวจะเต็มใจให้ไอ้ม่านบ้าๆ นั้นขวางกั้นความรู้สึก
“คุณไม่เหนื่อยเหรอครับ”
“เหนื่อยดิ เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว” ปุรินแสยะยิ้มพลางเอนกายบนเก้าอี้สนาม
