กลีบดอกไม้สีขาวร่วงบนพื้นหญ้าตามสายลม บรรยากาศข้างสวนสวยสุขสงบ เสียงนกร้องคลอแผ่วเบากลายเป็นดนตรีสุดเพราะพริ้ง ใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมงกว่าจะถึงสุสานดังกล่าว น้อยคนนักที่จะรู้จักสถานที่แห่งนี้เพราะตั้งอยู่นอกตัวเมือง
ชายหนุ่มในเครื่องแต่งกายสีดำค่อยๆ บรรจงวางดอกลิลลี่สีขาวซึ่งสื่อถึงความนุ่มนวลและอ่อนหวานเหมือนดั่งเจ้าของร่างในหลุมฝังนี้
“ผมรักแม่นะครับ” ขอบตาร้อนผ่าวกะพริบถี่หลังพยายามอดกลั้นด้วยไม่อยากปล่อยหยาดความเศร้าออกมา
ปุรินไม่อยากร้องไห้ต่อหน้ารสา เขาจะถือว่าท่านไปสบายไม่ต้องปวดร้าวกับเรื่องแย่ๆ ที่เคยเผชิญตอนมีชีวิต นอกเหนือจากลูกชายถัดออกมาเป็นกัมปนาทที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ด้วยแรงบังคับของญดาริน มือบางเข็นบิดาหยุดหน้าหลุมศพก่อนหยิบกุหลาบสีขาววางลงตามคำบัญชา
“ขอโทษนะแต่ฉันยังภาวนาให้เธออยู่ทุกวัน ข้างบนนั้นหวังว่าเธอจะสบายดี” เสียงแหบแห้งเอ่ยแล้วพรูลมหายใจ
“ผมขอคุยกับคุณหน
