เช้าวันต่อมา…
แสงสว่างลอดผ่านช่องประตูเช่นเดียวกับเสียงสัญญาณซึ่งมีผลให้เปลือกตาที่หนักอึ้งเพราะผ่านมรสุมน้ำตาเกือบทั้งคืนเบิกขึ้นเล็กน้อย สัมผัสคุ้นเคยจากมือนุ่มซึ่งค่อยๆ ยกอังหน้าผากทำชายหนุ่มรู้สึกตัว
เสียงแหบแห้งเอ่ยก่อนดึงความอบอุ่นนั้นมาแนบแก้ม ริมฝีปากหยักผุดรอยยิ้มบางๆ ขณะจดจ้องนัยน์ตาหวานปนเศร้าอย่างโหยหา ราวเธอสามารถหลุดลอยไปได้ทุกเมื่อ
“หญ้า…” ความอึดอัดรัดตึงโพรงจมูก ปุรินสูดหายใจเบาจากนั้นจึงบรรจงจุมพิตผิวบาง บาดแผลอันน่ากลัวทำคนน่าสมเพชต้องถามตัวเอง หากผู้หญิงตรงหน้าคือความฝัน งั้นเธอคงเป็นความฝันซึ่งสวยงามที่สุด
“หิวไหมคะ คุณน่าจะยังไม่ได้ทานอะไรมาทั้งคืน” พูดจบญดารินก็ระบายยิ้มหากรอยยิ้มนั้นกลับไม่สว่างไปถึงดวงตา แววตารวดร้าวสงสารผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ ในเมื่อทุกอย่างล่วงเลยมาขนาดนี้ เขารู้ความจริงอันโหดร้าย ดังนั้นสิ่งที่เธอพอจะทำได้คืออยู่ข้างกันจนกว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการ
