หลายเดือนก่อน มุกรินบังเอิญเจอกับเขมมิกาที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งโดยรู้จากอีกฝ่ายว่าเป็นการมาทำธุระ ตอนนั้นเขมมิกายังถามถึงอาทิตย์ และยังบอกอีกว่าเธอกับอาทิตย์ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว แต่เพราะเรื่องในอดีตมุกรินเลยคิดว่าเขมมิกาพูดโกหก ดังนั้นตลอดเวลาที่อาทิตย์หายออกไปจากชีวิตของเธอกับลูก เขามาบวชเป็นพระอยู่ที่วัดแห่งนี้เองเหรอ!?
“สบายดีไหมโยม” น้ำเสียงและท่าทางภายใต้ความสำรวมทำให้มุกรินหวนคิดถึงวันแรกที่มุกรินรู้จักกับอาทิตย์ ตอนนั้นเขาทั้งสุภาพ อ่อนโยน และดูอบอุ่นอย่างในตอนนี้ไม่มีผิด
“ค่ะ สบายดี” ทั้งที่เป็นคำพูดทั่วไปและเพียงประโยคสั้นๆ แต่เธอกลับพูดมันออกมาด้วยความยากลำบาก ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย เธอไม่รู้ว่าควรจะคลายความสงสัยหรือร่วมดีใจที่เห็นอาทิตย์เลือกทางเดินนี้ ผู้ชายคนหนึ่งปลงผมบวชไม่ใช่เรื่องผิดแปลก แต่พอเป็นผู้ชายคนนี้มันกลับทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ อาทิตย์บวชเพ
