“ไม่จำเป็น นี่มันบ้านผม คนอาศัยอย่างคุณมุกผมจะให้นอนตรงไหนก็ได้ รีบย้ายเสื้อผ้าพวกนี้ออกไปจากห้องให้หมดนะ เห็นแล้วเกะกะลูกตา”
อาทิตย์หันไปสั่งสายใจเสียงเข้ม แววตาเยียบเย็นคมเฉียบดุจหอกเล่มหนึ่งพวยพุ่งเข้าหาหัวใจด้านชาของมุกริน ที่เดิมทียังโลดแล่นกลับหนักอึ้งจวนจะหายใจไม่ออก
สิ้นวาจาร้ายกาจ อาทิตย์ก็โอบเอวเขมมิกาเดินผ่านมุกรินไป ราวกับเห็นเธอเป็นเพียงเศษเสี้ยวอากาศที่ทำให้บ้านหลังนี้ไม่น่าอยู่อาศัย
ความคิดก่อนหน้ามลายหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น นี่เหรอคือการกระทำของคนที่เป็นพ่อของลูกในท้องเธอ การที่อาทิตย์ให้คนขนเสื้อผ้าเธอออกมาจากห้องแล้วให้เขมมิกาเข้าไปอยู่แทนที่โดยไร้ซึ่งเยื่อใยใด ๆ ได้เหยียบย่ำหัวใจของมุกรินให้จมหายลงไปในดินโคลน
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงพวงแก้ม อาทิตย์คงจะชังน้ำหน้าเธอจนไม่หลงเหลือเยื่อใยแม้แต่นิด เมื่อจิตใจถูกกระทบด้วยการกระทำอันร้ายกาจ ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วทำให้ขาทั้งสอ
