ชอบเฮียมาตั้งนานแล้ว
1649 คำ
@2 สัปดาห์ต่อมา
"เฮีย....หยุดก่อนได้ไหม เหมยตามไม่ทันแล้วเนี่ย
ฉันวิ่งเหยาะ ๆ ตามหลังเขาไปอย่างหอบเหนื่อย มือข้างหนึ่งยกขึ้นปาดเหงื่อที่ข้างแก้ม ขณะที่อีกข้างยังถือถุงขนมไว้แน่น ดวงตาเว้าวอนมองแผ่นหลังกว้างที่เดินเร็วราวกับจงใจจะหนีให้พ้น
"แล้วเธอจะเดินตามฉันมาทำไม ทำไมไม่ไปเรียน
เขาชะงักฝีเท้าเพียงนิดเดียวก่อนจะหันมาพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดวงตาคมกริบฉายแววแข็งกร้าว ท่าทางไม่ต้อนรับอย่างชัดเจน
"ก็เหมยแวะเอาขนมที่เฮียชอบมาให้ พึ่งทำเสร็จใหม่ๆเลยนะ เหมยไปต่อคิวซื้อตั้งแต่หกโมงเช้า เพื่อเฮียคนเดียวเลยนะเนี้ย (^‿^)
ฉันยิ้มกว้าง พยายามส่งต่อความจริงใจไปทางเขา ดวงตาเปล่งประกายอย่างภาคภูมิใจในความพยายามที่ทุ่มเทมาตลอดตั้งแต่เช้ามืด หัวใจลุ้นว่าครั้งนี้เขาจะรับไว้ด้วยดีบ้างไหม
พูดจบก็ยิ้มหวานไปให้เขา แต่ดูเขาสิ แค่มองแล้วเดินหนีกัน ไม่สนใจขนมของฉันเลยสักนิด
ความผิดหวังแล่นปราดขึ้นมาทันที สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่เริ่มจางลง ดวงตาเริ่มหม่นหมองเมื่อเขาหันหลังให้ เดินหนีไปโดยไม่แม้แต่จะรับรู้ความตั้งใจของฉัน
"เฮียยยพีช...รับไปหน่อยไม่ได้เหรอ เหมยอุตส่าห์ไปต่อคิวซื้อมาให้
ฉันรีบวิ่งตามเขาไปอีกครั้ง เสียงเอ่ยขอร้องอย่างอ้อนวอน นิ้วเรียวยื่นถุงขนมไปตรงหน้าเขา หวังให้เขารับไว้ด้วยความอ่อนโยนสักครั้ง
"วุ่นวาย : เฮียพีชตอบกลับด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์พร้อมกับยื่นมือหนามารับขนมในมือของฉัน สองเท้าหนากำลังจะก้าวเดินต่อ แต่....
เขาหยิบขนมไปอย่างไม่แยแส ใบหน้าเรียบตึงไม่มีวี่แววของความขอบคุณ ความเย็นชาในท่าทีของเขาบาดลึกเข้าไปในใจฉันอย่างไม่รู้ตัว
"เฮียยยยย
ฉันเรียกเสียงสูง รีบขยับตัวไปดักหน้าเขา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความคาดหวังสุดท้ายก่อนจะโดนเขาปัดทิ้งอีกครั้ง
"อะไรอีก..!
เขาชักสีหน้า เหลือบตามามองฉันอย่างรำคาญ ร่างสูงขยับหนีเล็กน้อย ราวกับไม่อยากเสียเวลากับฉันแม้แต่วินาทีเดียว
"กินให้อร่อยนะคะ ^‿^
ฉันยิ้มแห้ง ๆ พยายามกลืนก้อนสะอื้นในอกไปพร้อมรอยยิ้มที่ฝืนยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ
"อืม...ทีหลังไม่ต้อง..
เขาพูดขณะเบือนหน้าหนี ร่างสูงหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาแม้แต่น้อย
"ชิ ! แทนที่จะขอบคุณ กลับมาทำหน้ายักต์ใส่ เฮียพีชนิสัยไม่ดี
ฉันย่นจมูก กอดอกฟึดฟัด ดวงตาวาวขึ้นด้วยความน้อยใจปนหมั่นไส้เต็มพิกัด
"ไม่ดีก็ไม่ต้องมาชอบ
เขาหันกลับมามองแวบหนึ่ง ริมฝีปากขยับอย่างเย็นชา สายตาทิ่มแทงอย่างไม่ปรานี
"ก็ชอบไปแล้วอ่ะ...ถ้าเปลี่ยนใจได้ง่ายๆ เหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า เหมยก็อยากจะเปลี่ยนไปชอบเฮียไปร้ทเหมือนกัน เฮียไปร้ทออกจะใจดี ไม่ใจร้ายเหมือนเฮียพีช...
ฉันเบือนหน้าหนี น้ำเสียงปนงอนปนเจ็บ ดวงตาเริ่มร้อนผ่าวเล็กน้อยในขณะที่พูดพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างประชด
"เฮียยังโสดอยู่นะเหมย เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน :)
ไปร้ทยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งสายตาแซว ๆ มาให้ ฉันหัวเราะแผ่ว ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้อยู่กับคนที่ไม่ทำให้ต้องเจ็บ
"ไม่ทันแล้วค่ะ หัวใจเหมยมีเจ้าของแล้ว เอาไว้มันว่างเมื่อไหร่ เหมยจะนึกถึงเฮียไปร้ทเป็นคนแรกเลยนะคะ ^‿^
ฉันยิ้มตาหยี ก้าวเท้าเข้าหาเฮียไปร้ทแล้วเอียงหัวไปทางเขาเล็กน้อย น้ำเสียงล้อเล่นแต่แฝงความเศร้าเล็ก ๆ ที่ซ่อนไว้ในแววตา
"พูดแล้วนะ..อย่าลืมคำพูดของตัวเองล่ะ
เขาหัวเราะเบา ๆ สายตาทอประกายจริงจังขึ้นมาชั่วขณะ
"ไม่ลืมค่า >.<
ฉันยิ้มแก้มตุ่ย ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
ฉันกับเฮียไปร้ทหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่เสียงหัวเราะก็เงียบไปในทันทีเมื่อมีเสียงเข้มของใครบางคนเอ่ยขึ้น
บรรยากาศพลันเปลี่ยนเป็นเงียบสงัด ราวกับอากาศเย็นเฉียบไหลเวียนผ่าน ผิวหนังฉันขนลุกวาบ แค่เสียงของเขาก็ทำให้หัวใจฉันสะดุ้ง
"ถ้ามันใจดีกับเธอมากขนาดนั้น ก็ไปชอบมันเลยสิ มาชอบทำไมคนใจร้ายแบบฉัน..
น้ำเสียงแข็งกร้าวและตาคมดุดันราวกับสายฟ้า ผืนอากาศรอบตัวหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ
"แล้วเมื่อไหร่เฮียจะใจดีกับเหมยบ้างล่ะคะ เหมยชอบเฮียมาตั้งนานแล้วนะ ตั้งแต่ที่เฮียยังไม่เลิกกับเขา...
คำพูดที่หลุดออกไปนั้นเบากว่าใจ แต่ก็ดังพอจะทำให้โลกทั้งใบเงียบลง ฉันกัดริมฝีปากแน่นทันทีหลังพูดจบ
"เหมย !
พีชขึ้นเสียงต่ำในทันที ดวงตาเรียบเย็นเปลี่ยนเป็นแววกร้าว ร่างสูงขยับเข้ามาก้าวหนึ่ง แววตานั้นแทบเฉือนฉันเป็นชิ้น ๆ ด้วยโทสะ
เฮียพีชมองฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง สายตาคมจ้องอย่างกับจะเฉือนเนื้อฉันออกมาเป็นชิ้นๆ เมื่อพูดถึงใครคนนั้น คนที่เป็นอดีตของเขา
ฉันสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและสำนึกผิด รู้ทันทีว่าเหยียบจุดต้องห้ามเข้าอย่างจัง
"เหมยขอโทษ...เหมยไม่ได้ตั้งใจ
ฉันพูดเสียงสั่น มือกำแน่นอยู่ข้างลำตัว รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้น
"กลับไป....เอาขนมของเธอกลับไปด้วย แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก
น้ำเสียงเย็นชาราวกับมีดกรีดใจ ดวงตาแข็งกระด้างจนฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุดในโลก
"เฮีย....: เฮียพีชกำลังจะเดินหนี แต่ฉันที่รู้ว่าทำผิดพยายามเอ่ยเรียกเขา คนมันไม่ได้ตั้งใจ ขนาดขอโทษไปแล้ว ยังทำหน้าตาดุดันใส่ ใจร้ายชะมัด
เสียงฉันแผ่วลงเรื่อย ๆ จนแทบเป็นกระซิบ ดวงตาฉันเริ่มพร่ามัว หัวใจปวดหนึบจนแทบยืนไม่ไหว
"เรียกอะไรบ่อยวะ...น่ารำคาน !
เขาเหลียวหลังกลับมา เสียงกระแทกกระทั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดที่ปะทุจนล้นออกมา
"เหมยขอโทษ อย่าโกรธเหมยเลยนะคะ
ฉันยกมือขึ้นประสานไว้ตรงอก ดวงตากลมเปียกชื้นแต่ยังฝืนยิ้ม พยายามทุเลาความโกรธของเขาด้วยความรู้สึกที่แท้จริง
"..........
เขาเงียบไป ดวงตาจ้องฉันนิ่ง สีหน้าอ่านไม่ออก ราวกับกำลังกลืนความรู้สึกบางอย่างลงคอ
"เฮีย...
ฉันขยับเข้าไปใกล้หวังจะได้คำตอบ แต่เขากลับระเบิดใส่ฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ก็บอกว่ารำคาญ เลิกตามได้ไหมวะ !! เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันสักที ยังไงฉันก็ไม่มีวันชอบเธอ
เสียงตะคอกกระแทกใจฉันจนสะอึก เท้าฉันหยุดชะงักทันทีเหมือนถูกตรึงไว้ ความเงียบปกคลุมทุกอย่าง หัวใจฉันเหมือนหล่นลงพื้นแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
เฮียพีชตะคอกเสียงดังใส่หน้าฉัน ทำเอาฉันที่กำลังเดินตามหลังเขาหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน บุคคลต้องห้ามสินะ ถึงได้เอ่ยถึงไม่ได้ พูดถึงคนนั้นทีไร เฮียโมโหร้ายทุกที คนมันไม่ได้ตั้งใจ เผลอพูดออกไปโดยไม่ได้คิด ก็พยายามขอโทษอยู่นี่ไง จะโกรธอะไรกันนักหนากับอีแค่เรื่องแฟนเก่า
น้ำตาเริ่มคลอเบ้าอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากสั่น มือที่ถือของแน่นสั่นไหวจนแทบหลุดจากมือ ความผิดหวังทะลักออกมาจนฉันพูดอะไรไม่ออก
"เห้ย ! ไอ้พีช ไม่เห็นต้องพูดแรงกับน้องขนาดนั้นเลยนิวะ...
ไปร้ทเอ่ยเสียงแข็ง สีหน้าจริงจังขณะมองเพื่อนสนิทที่ดูจะล้ำเส้นเกินไป
"..มึงก็ดูยัยเด็กนี่สิ..เอาแต่วิ่งตามกูทุกวี่ทุกวัน มันน่ารำคาญขนาดไหน มึงเองก็น่าจะรู้
พีชหันขวับกลับมา ดวงตาขุ่นเคือง ปากเม้มแน่นแต่ยังฝืนตอบโต้กลับมาเสียงดัง
"ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่นี่ โกรธที่เหมยหลินตามตอแยมึง หรือโกรธที่น้องมันพูดถึงคนเก่าของมึงกันแน่..
ไปร้ทพูดพลางก้าวเข้ามาเผชิญหน้า สีหน้าเย้ยหยันปนสังเกต
"ไอ้ไปร้ท !
พีชตวาดกลับเสียงดัง ท่าทีเริ่มไม่มั่นคงเหมือนเคย สีหน้าเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย
"อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ...ถ้าเฮียโกรธที่เหมยตามตอแย ก็ขอโทษด้วย ต่อไปเหมยจะพยายามอยู่ให้ห่างจากเฮีย ถ้าเฮียไม่ชอบเหมยก็จะไม่มาให้เห็น แบบนี้โอเคไหมคะ
น้ำเสียงสั่นเครือของฉันฝืนอย่างถึงที่สุด ดวงตาเริ่มร้อนผ่าวจนต้องหลุบต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาอีก
".......
พีชนิ่งเงียบไป ดวงตาเบนไปทางอื่น ท่าทีแข็งกระด้างขึ้นอีกครั้ง
"เหมยขอตัวไปเรียนก่อนนะคะเฮียไปร้ท
ฉันยกมือไหว้เบา ๆ แล้วรีบหันหลัง หมดแรงจะยืนต่อ ความเสียใจตีรวนจนแทบหายใจไม่ทัน
"เหมย....
เสียงของเฮียไปร้ทดังขึ้นเบา ๆ ราวกับอยากรั้งไว้ แต่ฉันไม่มีทางหันกลับไปมองพวกเขาเด็ดขาด
ฉันหันหลังเดินออกมาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง ได้ยินแต่เสียงของเฮียไปร้ทที่เอ่ยเรียก แต่ฉันไม่มีทางหันกลับไปมองพวกเขาเด็ดขาด โกรธนะที่เขาไล่ ในขณะที่ฉันพยายามทำทุกอย่างให้เขา มันโคตรไม่ยุติธรรม
น้ำตาหยดแรกล้นขอบตาโดยไม่รู้ตัว มือที่กำแน่นสั่นเล็กน้อย เสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวอย่างบีบรัดเจ็บปวดทุกย่างก้าว
- ผู้เขียน
