เด็กหวงของเฮียพีช

ในฐานะพี่ชายเพื่อน

@ห้องชมรม

"............."

ฉันได้แต่นั่งหน้างอ บอกตามตรงตอนนี้มันโคตรเบื่อ เบื่อที่สุด เฮียพีชลากฉันมาห้องชมรมกีฬาอีสปอร์ต ห้องที่พวกเขาเอาไว้พักผ่อนตอนไม่มีเรียน เนื่องจากมหาลัยที่พวกเราเรียนอยู่เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่ค่าเทอมแพงที่สุดในประเทศ แต่ล่ะปีมีเงินสนับสนุนจากสมาคมผู้ปกครองเป็นจำนวนมาก และที่มากที่สุดก็เห็นจะเป็นครอบครัวของเฮียพีช ให้การสนับสนุนเงินบริจาคปีล่ะไม่ต่ำกว่าสิบล้านบาท ตัวเขาในตอนนี้เรียกได้ว่ามีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นๆ อยากทำอะไรก็ทำ แม้แต่ห้องพักส่วนตัวมหาวิทยาลัยยังจัดเอาไว้ให้พวกเขาโดยเฉพาะ นี่สินะข้อดีของคนรวย เขาถึงว่ากันว่า คนมีเงินเนรมิตได้ทุกอย่าง

"นั่งหน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลองขนาดนี้ ไอ้พีชมันแกล้งอะไรอีกครับคนสวย

เสียงทุ้มอบอุ่นของเฮียไปร้ทดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มเอ็นดู เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมส่องประกายอย่างขี้เล่น เหมยหลินที่กำลังทำหน้าบูดบึ้งถึงกับหันขวับไปมองอย่างมีความหวังว่ามีคนเข้าข้าง

"สวัสดีค่ะเฮียไปร้ท : ฉันหันไปมองยังต้นเสียงก่อนจะพนมมือไหว้กล่าวคำทักทายรุ่นพี่สุดหล่ออย่างเฮียไปร้ท

ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มบาง แม้จะยังมีรอยบูดเบี้ยวอยู่บ้างในแววตา ท่าทีที่เรียบร้อยแต่ไม่อาจซ่อนความหงุดหงิดไว้ได้หมด

"ว่าไงครับ...หน้างอขนาดนี้ มันแกล้งอะไรเราอีก

เฮียไปร้ทเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ขณะเดินอ้อมมาด้านข้าง มือหนึ่งล้วงกระเป๋า อีกมือเท้าโต๊ะหลวม ๆ มองหน้าฉันที่ยังไม่หายโกรธ

"ก็เฮียพีชนะสิคะ เหมยอุตส่าห์จ้องตั๋วหนังเอาไว้ ตัวเองไม่ไป เหมยก็เลยยกให้คนอื่น พอเหมยจะไปกลับลากเหมยมานั่งในห้องนี้ ไม่ยอมให้เหมยไปดู แถมยังยึดตั๋วของเหมยไปอีก ใจร้ายชะมัด

น้ำเสียงฉันสั่นนิดหน่อยด้วยความไม่พอใจ ตาคู่โตแสดงความขุ่นเคืองเต็มที่ มือก็กอดอกแน่น ก่อนจะหันไปถลึงตาใส่เจ้าตัวต้นเหตุที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

พูดจบก็ทำหน้างอใส่ แถมยังขมวดคิ้วเป็นปม ปากจู่จนแทบจะติดกับปลายจมูกอยู่แล้ว แต่ดูอีกคนสิ....นั่งผิวปากอารมณ์ดีเฉยเลย มันน่าตีให้ตาย

พีชนั่งไขว่ห้าง สะบัดขาเบา ๆ ตามจังหวะเสียงผิวปากที่แผ่วเบา เขาเอนหลังพิงพนัก มือประสานกันไว้บนตักด้วยท่าทีที่ดูไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ดวงตาเรียบเฉย แต่แอบแพรวพราวอย่างน่าหมั่นไส้

"มึงมีสิทธิ์อะไรไปห้ามน้องวะ..วุ่นวายอะไรกับชีวิตเขาขนาดนั้น.. : เฮียไปร้ทหันไปพูดกับเฮียพีช แต่อีกคนไหวไล่ใส่อย่างไม่สนใจ แถมยังทำหน้าตายียวน ท่าทางแบบนี้ไปหัดมาจากไหนกัน ชักจะกวนเกินไปแล้ว

ไปร้ทชี้ปลายนิ้วไปยังอีกฝ่ายค่อนข้างแรง ดวงตาเปล่งประกายจริงจัง ส่วนพีชเพียงยักไหล่เบา ๆ ราวกับคำตำหนิที่ได้ยินคือเสียงลมผ่านหู

"เฮียพีช !!!

ฉันตวัดสายตามองเขาอย่างเหลืออด พร้อมเสียงตะโกนที่ปะปนทั้งความโกรธและความน้อยใจ

"ว่า..

คำตอบของเขาเบาและเนือย แต่กลับทำให้ฉันอยากขว้างหมอนใส่หน้าเขาแรง ๆ

"เอาตั๋วหนังของเหมยมา...ขืนเฮียยังแกล้งเหมยอยู่แบบนี้ เหมยจะไปไม่ทันนะ..

ฉันเดินเข้าไปใกล้ มือยื่นไปตรงหน้าเขาอย่างเรียกร้อง ดวงตาวาววับด้วยแรงต้าน ทว่าอีกคนกลับกระตุกยิ้มมุมปากเหมือนกำลังสนุก

"ก็ไม่ได้อนุญาตให้ไปตั้งแต่แรกแล้วนิ

เขาตอบเสียงเรียบแต่เด็ดขาด พร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่งช้า ๆ เหมือนจะบอกว่า ‘ฉันมีอำนาจ’

"เฮีย...??

เสียงของฉันอ่อนลงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะถอยหลังออกเล็กน้อยเมื่อสบตาคมนิ่งของเขา

ฉันมองหน้าเขา แต่เขากลับทำเป็นไม่สนใจ แถมยังยักคิ้วข้างเดียวใส่ฉันอีกด้วย ราวกับว่าเขาคือผู้ชนะ ให้ตายเถอะเฮียพีชคนที่นิ่งขรึม เย็นชา ไม่สนโลก น้ำแข็งขั้วโลกเหนือยังอาย คนที่ทุกคนพูดถึง คงไม่ใช่เขาสินะ

ฉันกัดริมฝีปากแน่น พยายามระงับอารมณ์ที่กำลังลุกพรึ่บ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจเต้นแปลก ๆ กับท่าทีเหนือกว่าของเขา

"เดี๋ยวๆ..มึงมีสิทธิ์อะไรไปอนุญาตหรือไม่อนุญาต ???

เสียงเฮียไปร้ทแทรกขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าเริ่มไม่พอใจอย่างจริงจัง เขายืนเต็มความสูงพร้อมเงาทาบทับพีชที่ยังคงนั่งเฉยอยู่

"ใช่..เฮียมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ : ฉันขยับไปยืนข้างหลังเฮียไปร้ท แสดงจุดยืนที่ชัดเจนว่าฉันเห็นด้วยกับคำพูดของเฮียไปร้ททุกอย่าง

มือหนึ่งจับแขนเสื้อของเขาเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยการขอความช่วยเหลือ เฮียไปร้ทคือเกราะกำบังที่ดีที่สุดในเวลานี้

"ขยับออกมา...ไปยืนอยู่หลังคนอื่นทำไม

เสียงเย็น ๆ ดังขึ้นจากพีช แววตาแข็งกร้าวชั่ววูบหนึ่ง มือชะงักกับพนักพิง ก่อนจะหันหน้ากลับมาเต็ม ๆ

"กูไม่ใช่คนอื่น...

น้ำเสียงของไปร้ทมั่นคง ท่าทีไม่ถอย ร่างสูงยืดตัวตรง ข่มกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

"มึงอ่ะคนอื่น...

พีชตอกกลับทันที แววตาไม่เปลี่ยน สีหน้าแน่นิ่ง ริมฝีปากขยับเพียงเล็กน้อยแต่ชัดเจนทุกคำ

"ถ้ากูเป็นคนอื่น มึงก็ไม่ต่างกันหรอกไอ้พีช

ไปร้ทจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่กระพริบ เสียงเริ่มต่ำลง แฝงไปด้วยความท้าทาย

"ต่างดิวะ...ต่างแน่นอน

พีชหัวเราะในลำคอ เสียงเบาราวกับล้อเลียน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายด้วยสายตาเย้ยหยัน

"ต่างยังไง...มึงกับกูมีศักดิ์เป็นพี่ของเหมยหลินเท่ากัน

ไปร้ทยังคงนิ่ง แต่สายตาเริ่มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ

"ต่างตรงที่เหมยหลินชอบกู แต่ไม่ได้ชอบมึง...

พีชพูดพลางยกยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคมนิ่งเจือความแน่ใจและเอาชนะ ทุกถ้อยคำหล่นออกมาช้า ๆ แต่หนักแน่นราวกับค้อนทุบหัวใจ

ทุกอย่างเงียบลงโดยอัตโนมัติหลังสิ้นสุดประโยคของเฮียพีช เฮียไปร้ทถึงกับเค้นยิ้มออกมา ก่อนจะจ้องมองเฮียพีชด้วยสายตาแห่งการจับผิด

ความเงียบกลืนห้องทั้งห้องทันที เหมยหลินเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว เฮียไปร้ทหรี่ตามองพีชอย่างชั่งใจ ริมฝีปากขบเม้มแสดงความอึดอัดที่เริ่มปะทุขึ้น

"มึงชอบน้องเหรอ ??

คำถามที่แหลมคม ดังก้องกลางความเงียบของอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน

"ยัยนี่ต่างหากที่ชอบกู

พีชปรายตามองฉันแวบหนึ่ง ริมฝีปากหยักยกขึ้นน้อย ๆ อย่างผู้เหนือกว่า สีหน้าเรียบเฉยแต่คำพูดนั้นทิ่มแทงตรงใจกลาง ความนิ่งของเขายิ่งทำให้ใจฉันเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"ชอบแล้วไง..ก็เฮียไม่ยอมใจอ่อนให้เหมยสักทีอ่ะ เหมยก็เหนื่อยเป็นนะ ขี้เกียจจีบแล้วเนี่ย

ฉันเบ้ปากใส่เขา มือทั้งสองเท้าเอวอย่างหงุดหงิด ดวงตาคู่โตสะท้อนความน้อยใจระคนอ่อนล้า รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังไล่คว้าสิ่งที่ไม่เคยใกล้ได้สักที

"เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ ถ้าชอบฉันจริงก็ต้องพยายามหน่อย..และอีกอย่างเธอก็ควรจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังฉัน ไม่ใช่ดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองอยู่แบบนี้

น้ำเสียงเขาอ่อนลงจนน่าประหลาด ริมฝีปากที่ขยับพูดคำเหล่านั้นดูนุ่มนวลกว่าทุกที ดวงตาคมที่เคยนิ่งเฉยบัดนี้กำลังจ้องฉันด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก มันอบอุ่น แต่ก็แฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

"ฮะ..เฮีย : ฉันถึงกับชะงัก จากเดิมที่กำลังหงุดหงิด พร้อมจะฟาดกลับเขาทุกคำ แต่พอได้ยินคำพูดที่เขาบอก บวกกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาเอ่ย เฮียพีชเอาแต่จ้องฉันด้วยใบหน้ากึ่งยิ้มกึ่งนิ่ง ทำเอาฉันถึงกับรวน ไปต่อไม่เป็น ได้แต่ยืนเกาะแขนเฮียไปร้ท ทำหน้าตางุนงงอยู่อย่างนั้น

มือที่กำแน่นค่อย ๆ คลายลงโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจสะดุด ราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง เสียงหัวใจของตัวเองดังกลบทุกสิ่ง ความสับสนพุ่งปะทะจนพูดไม่ออก ได้แต่หันไปมองเฮียไปร้ทอย่างขอที่พึ่งทางใจ

"หึ...ไม่อยากให้น้องมันไปกับผู้ชายคนอื่นก็พูดมาดิ..จะลีลาเพื่อ ???

ไปร้ทหัวเราะหึในลำคอ ส่ายหน้าเบา ๆ สายตาชำเลืองไปทางเพื่อนสนิทด้วยแววล้อเลียนเจือจริงจัง ราวกับจับไต๋ได้ทุกอย่างแล้ว

"อืม..กูไม่อยากให้ไปกับผู้ชายคนอื่น..กูหวง..

เสียงของเขานิ่ง แต่น้ำหนักเต็มเปี่ยม ดวงตาคมกริบฉายชัดถึงความรู้สึกจริงที่ไม่ปิดบังอีกต่อไป สีหน้าเรียบสงบ ทว่าคำว่า “หวง” ที่หลุดออกมา กลับทำลายกำแพงในใจฉันอย่างจัง

"อะไรนะ ! : แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน หวงงั้นเหรอ เฮียพีชหวงฉันกับผู้ชายคนอื่นเนี้ยนะ เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ชอบฉันนี่น่า ถ้าเป็นฉันหวงเขาล่ะว่าไปอย่าง

ร่างกายฉันแข็งค้างทันที ใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ ใบหน้าร้อนวูบวาบ ลมหายใจขาดห้วง ดวงตาเบิกกว้างมองเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"หึ..... ไอ้เชี้ยพีช...ยอมรับออกมาจนได้นะมึง

ไปร้ทกระตุกยิ้มที่มุมปาก เอียงคอมองเพื่อนสนิทราวกับคนที่รอมานานว่าจะมีวันนี้

"ก็ยัยเด็กกะโปโลคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวกู กูก็แค่หวงแทนแพรไหมก็เท่านั้น ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน

พีชพูดเสียงราบเรียบ แววตาวูบไหวเล็กน้อยราวกับพยายามเก็บความรู้สึกบางอย่างไม่ให้ไหลทะลักออกมา

"หวงแทนแพร ? เฮียจะมาหวงเหมยแทนแพรเนี่ยนะ บ้ารึเปล่า..

ฉันขมวดคิ้ว มองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัยเต็มแรง ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่อยากเชื่อในเหตุผลที่เขาเอ่ยออกมา

"เห่อะ !!! กูว่าแล้ว : เฮียไปร้ทส่ายหน้าก่อนจะเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา อย่างกับคนที่รู้ใจเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นที่สุด

เขากอดอกพลางหัวเราะเบา ๆ อย่างผู้ชนะ ดวงตาแพรวพราวเจือความสะใจปนเอ็นดู

"ถ้าอยากดูมากเดี๋ยววันหลังฉันจะพาไปดู...

พีชเอ่ยเสียงนุ่ม ราวกับจะประนีประนอม ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยเหมือนพยายามอ่อนข้อ

"แต่หนังมันฉายวันนี้วันสุดท้าย เหมยอยากไปวันนี้นี่น่า

ฉันรีบพูดทันควัน น้ำเสียงแอบงอน ใบหน้าเริ่มฟ้องถึงความเสียดาย ริมฝีปากจู่เล็กน้อย

"วันนี้ก็ได้ แต่เธอต้องรอฉันอยู่ที่นี่ รอฉันทำงานส่งอาจารย์เสร็จ เดี๋ยวจะพาไปโอเคไหม

เขาขยับเข้ามาใกล้เล็กน้อย สายตานิ่งแน่ว ท่าทางไม่ได้อ้อนวอนแต่จริงใจจนทำให้ฉันลังเล

"ไม่ต้องมาหลอกเหมยเลยนะ ไปตอนนี้มันจะทันได้ไง...ป่านนี้หนังฉายไปได้ครึ่งเรื่องแล้วมั้ง กว่าจะไปถึงก็จบพอดี เขาคงจะให้เข้าอยู่หรอก...

ฉันบ่นพึมพำด้วยน้ำเสียงหมดหวัง ขมวดคิ้วแน่น เอามือกอดอกเชิงป้องกันตัวเองจากความหวังลม ๆ แล้ง ๆ

"ไปกับฉันเธอห่วงอะไร..อยากดูกี่รอบก็บอก..ฉันจัดการให้เธอได้...ดูวนเป็นร้อยรอบยังได้เลย

เขายักไหล่น้อย ๆ ราวกับสิ่งที่พูดเป็นเรื่องง่าย สีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงความมั่นใจเต็มเปี่ยม น้ำเสียงอบอุ่นจนทำให้ใจฉันแกว่งไปหมด

"ขี้โม้

ฉันกลอกตา มุมปากกระตุกเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ซ่อนความหวั่นไหวไว้ไม่มิด

"โม้ไม่โม้เดี๋ยวก็รู้เอง..ไปนอนกินนมรอตรงโน้นไป เสร็จแล้วเดี๋ยวเรียก

พีชยิ้มมุมปากก่อนจะชี้ไปที่โซฟา ราวกับแกล้งแหย่ฉันให้หัวร้อนอีกครั้ง

"เฮียยย..เหมยไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ

ฉันตีแขนเขาเบา ๆ ด้วยความขัดใจ ใบหน้าแดงเรื่อ ดวงตากลอกกลิ้งอย่างงอน ๆ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ ราวกับหัวใจยอมแพ้ให้กับความอ่อนโยนซ่อนเย็นชานั้นโดยไม่รู้ตัว

"อ้าวเหรอ...ดูภาพรวมแล้วนึกว่าใช่... : สายตาจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าอก ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าฉันอีกครั้ง ยกยิ้มมุมปากแล้วเน้นคำว่า "เด็กอนุบาล" แบบนี้แปลว่าอะไร จะบอกว่าของฉันมันเล็กเหมือนของเด็กอนุบาลงั้นเหรอ ไอ้คนบ้า

"เฮียพีช !!!!!