หลังจากที่เหมยหลินเดินออกไป ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของเธอจนลับตา ความรู้สึกภายในอกอึดอัดแน่นเหมือนมีก้อนหินก้อนโตทับไว้ ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นหลายนาที ราวกับสมองสั่งการไม่ทัน ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่ดังอยู่ในหัว มือกำแน่นจนเส้นเอ็นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อทั่วร่างตึงเครียดราวกับพร้อมจะระเบิดออกมา น้ำตาคลออยู่ที่ขอบตา แต่ผมไม่ยอมให้มันไหล ริมฝีปากสั่นน้อยๆ ก่อนจะขบไว้แน่น
ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำเย็นจัด เงยหน้าขึ้นมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ดวงตาแดงก่ำไร้แววเหมือนคนหมดแรงจะหายใจ ผมสะบัดน้ำใส่หน้าอีกรอบ สูดหายใจลึกพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง แล้วรีบจัดการตัวเองอย่างลวกๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยจิตใจร้อนรุ่ม เหมือนมีไฟเผาอยู่ในอกทุกขณะ รีบก้าวยาวๆ ไปยังประตูห้อง หวังว่าจะไปทัน… หวังว่าเธอยังอยู่ไม่ไกล แต่แล้วร
