“สัญญาครับคุณน้อง พี่จะไปขอโทษแลนดอน พอใจมั้ย?” นิโคลยิ้มออกมา และล้วงเอาโทรศัพท์ออกมา
“Hi แลนดอน....” นิโคลพูดได้แค่นั้น เธอก็เงียบ
“พี่ชายของเธอคงรู้ความจริงแล้วสิ”
“แลนดอน ให้อภัยพี่ชายจอมวายร้ายและแสนใจร้อนของฉันนะ”
“ฉันไม่มีโทษ ไม่มีอภัยจะยกให้ ฝากบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอตอนนี้เลยละกันว่า มดแดงไปแล้ว...”
“ไปไหน?” เสียง เค-วอลลิส ดังออกมา เมื่อนิโคลเปิดลำโพงให้ได้ยินพร้อมๆกัน
“ไม่น่าจะต้องถามนะ ถ้าคุณไม่รู้ แล้วใครจะรู้”
“ขอบคุณ” เค-วอลลิส กล่าวสั้นๆ และกดโทรศัพท์ของตัวเอง โทร.ออก อีกครั้ง นิโคลปิดลำโพงและคุยกับแลนดอนต่อ ผ่านไปอีกสองสามนาที ทั้งนิโคลและเค-วอลลิส ก็กดวางสายโทรศัพท์ของตน
“ทำไมเหรอคะ?”
“สายการบินที่จะไปประเทศไทย ไม่มีเลย อีกตั้งสี่วัน พี่รอนานขนาดนั้นไม่ไหว”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็บินไปเปลี่ยนสายการบินที่อื่นก็ได้นี้ค่ะ” เค-วอลลิส พยักหน้า อย่างเห็นด้วย
“ผู้ช่วย
