ผลั๊ก! เสียงผลักประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงขออนุญาต อย่างมีมารยาทของเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่เข้ามาห้าคน เมษามองเตียงที่ถูกเข็นเข้ามา เคลย์ตันยังไม่ได้สติ ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายถูกโยงกับถุงเลือดถุงน้ำเกลือ และจู่ๆเมษาก็ตาพร่าเลือน เมื่อคิดว่าเคลย์ตันจะเจ็บทรมานมากเพียงไหน ไม่เหมาะเลย ไม่เหมาะเลยจริงๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความหื่นกามยามมองมาที่เธอตลอดเวลาแบบนั้นมันเหมาะกับเขามากกว่า และเธอก็มีความสุขที่ได้เห็นแบบนั้นมากกว่า
“ผมขอคุยกับญาติคนไข้หน่อยครับ”
“ผมเป็นพ่อ.../ผมเป็นพี่ชาย” คีนและเควิ้นเดินตามหมอออกไป เมื่อหมอตรวจโดยรวมอีกครั้ง เมื่อเตียงเข็นขนาดใหญ่เข้าประจำตำแหน่ง
เมษาเดินไปอีกฟากของเตียง ตะวันเดินเข้าไปใกล้พร้อมจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากเคลย์ตัน “รักลูกนะจ๊ะ” ตะวันกล่าวเบาๆ และนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียง หลิวหลิว ถอยไปนั่งโซฟาตัวยาวด้านหลังของตะวัน
เมษายกมือใช้นิ้วแตะน
