“พี่คิ้วท์...ไม่นะ!” เมษาร้องเรียกคนในอ้อมแขนที่ล้มลงกับพื้นกลางลานกว้างสนามบินนานาชาติ โทรอนโต
“เมษา ไป ไปซะ” เคลย์ตันที่นอนลงกับพื้น บอกให้เมษาไปขึ้นเครื่อง เพราะเขารู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยทันที
“ไม่ ไม่ไป พี่คิ้วท์...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย เรียกรถพยาบาลที” เสียงฝีเท้าของ พนักงานรักษาความปลอดภัย วิ่งเข้ามาหาเมษาและเคลย์ตันที่ทั้งสองนอนลงกับพื้น เคลย์ตันโอบกอดเมษาไว้แน่น เมื่อเขาไม่แน่ใจว่ามือปืนยังอยู่มั้ยและงานที่ถูกสั่งมาจบไป เหรอยัง เมื่อตอนนี้เขายังไม่ตาย ถ้ามันยิงมาอีกละ เมษาอาจจะโดนลูกหลงก็เป็นได้
“เมษา ผมรักคุณ รักเหลือเกิน”
“พี่คิ้วท์ ไม่ได้ยินเลย...พูดอีกได้มั้ย เมษารักพี่คิ้วท์ อยากได้ยินว่าพี่บอกรักเมษานานๆ อยากได้ยินอีก...พูดอีกนะคะ”
“พี่รักเมษา รักเมษา...” เคลย์ตันอดทนร้องบอกคำรักไม่หยุด จนเจ้าหน้าที่มาพร้อมกับหมอและพยาบาล ยกร่างที่บาดเจ็บสาหัสขึ้นเตียงไป เมษา
