@ 1 สัปดาห์ต่อมา
บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีเงียบงัน มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรและเสียงลมหายใจเบา ๆ จากร่างเล็กบนเตียงสีขาวสะอาด กลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ลอยคลุ้งอยู่ทั่วห้อง โอโซลนั่งอยู่ข้างเตียง มือใหญ่จับมือเล็กของเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไปหากปล่อยแม้เพียงเสี้ยววินาที
"เป็นไงบ้างวันนี้ น้องอาการดีขึ้นไหม"
เสียงของ ไฟเพลิง ดังขึ้นเบา ๆ ขณะที่เดินเข้ามาในห้อง สายตากวาดมองใบหน้าซีดเซียวของเด็กสาวบนเตียง ก่อนจะทอดสายตามองเพื่อนรักที่ดูทรุดโทรมลงไปทุกวัน
"....เหมือนเดิม..."
โอโซลตอบเสียงแผ่ว ดวงตาหม่นหมองไร้ประกาย ราวกับคนที่จมอยู่ในความรู้สึกผิดและความคาดหวังที่ไร้หนทาง
"เฮ้อ! มึงก็อย่าคิดอะไรมาก เดี๋ยวน้องก็ฟื้น"
ไฟเพลิงเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนเบา ๆ พลางนั่งลงข้าง ๆ ความห่วงใยในน้ำเสียงนั้นชัดเจน แต่โอโซลกลับหัวเราะในลำคออย่างเจ็บปวด
"บางทีน้องอาจจะไม่อยากตื่นขึ้นมาเ
