บทที่7.พัง! [คาดโทษ]
955 คำ
สุดท้ายแผนการนี้ต้องยุติลงเมื่อสกาวเริ่มร้อนรน เธอสั่งให้แฟนของพี่สาวกลับไปก่อนแสร้งทำเหมือนกับว่าไม่สบาย สักพักบุคคลปริศนาก็เดินออกมาจากตู้เสื้อผ้าปรากฏว่าเป็นอาจารย์เชน
"เราได้หลักฐานอะไรบ้างคะ" ตัวเล็กรีบถามทันที
"ไม่ได้อะไรเลย มันหันหลังให้กล้อง เห็นแค่มือที่ขยับ แถมเสียงก็เปิดไม่ได้เผื่อมันลั่นชัตเตอร์ก็รู้ตัวอีก"
"พังไม่เป็นท่าเลย แถมยังต้องอุดจาดตา!"
"ถือว่าโชคไม่เข้าข้างเรา ครั้งหน้าเอาใหม่ก็แล้วกัน"
"สงสัยก็ต้องแบบนั้นล่ะค่ะ"
"ตอนนี้ฉันหิวมีอะไรให้กินไหม?"
สิบนาทีต่อมา
อะพาร์ตเมนต์
"ทอดไข่เจียวยังไหม้..ชีวิตเธอทำอะไรเป็นอีกเนี่ย" อาจารย์เชนจ้องมองไข่ที่เกรียมเป็นสีน้ำตาลวางบนข้าวหอมมะลิสีขาว "ใครจะกินลง"
"หน้าตาอาจจะดูใช้ไม่ได้ แต่รสชาติอร่อยมากนะคะ"
"เสียงเป็นมะเร็งเนี่ยนะอร่อยมาก?"
"กินๆ ไปเถอะค่ะ หนูขี้เกียจลงไปซื้อให้ อีกอย่างรีบกินรีบกลับเดี๋ยวพี่สาวหนูมา"
"เฮ้อออ พอฉันหมดประโยชน์เธอก็ไล่"
เสียงถอนหายใจยาวทำให้สกาวหนักใจ แต่เธอก็ยังยิ้มสดใส ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายจากกันไป เวลาพลบค่ำพี่สาวก็กลับมากินข้าว
"แฟนของพี่เมย์เขาเป็นคนยังไงบ้างคะ หนูหมายถึงนิสัยใจคอนะ" สกาวตัดสินใจถามตามตรง
"แซมเขาเป็นคนน่ารัก คอยช่วยเหลืองานพี่ทุกอย่าง แถมบางครั้งก็ยังให้ยืมเงินอีกด้วยนะ"
"อ๋อออ"
"มีอะไรหรือเปล่า...ดูท่าทางเคร่งเครียด"
"เปล่าหรอกค่ะ หนูก็แค่ถามไปแบบนั้นเอง"
"ลืมบอก พี่จะต้องไปสัมมนาต่างจังหวัดหลายวันยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดี กลับถึงห้องล็อกกลอนประตูให้เรียบร้อยนะ"
สาวน้อยพยักหน้ารับ ไม่อยากทำลายความรู้สึกของลูกพี่ลูกน้องอย่างเมย์ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผู้ชายที่พี่สาวกำลังคบหาด้วยนั้นไม่ได้จริงจังหรือจริงใจแม้แต่น้อย
วันต่อมา
สถาบันสอนภาษา
"แผนมึงนี่ไร้สาระมาก" ดาวบ่น "ใช้แผนกูดีกว่าไหม แต่มันต้องเสียเงินไง"
"ไหนเล่าให้ฟังสิ..."
"ก็แค่แกล้งให้ผู้หญิงไปเต้นยั่วยวนขอเบอร์โทรศัพท์จากนั้นก็ถ่ายรูปไปให้ดูเป็นหลักฐานว่าเขานอกใจ แผนเบสิกง่ายๆ ไม่รู้จักทำ"
"มันยากตรงที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าเป็นแผนน่ะสิ กูออกตัวแรงมากเลยนะ!"
"งั้นก็ตามใจมึง แล้วแต่บุญแต่กรรม"
สกาวยังคงครุ่นคิดวิตกกังวลไม่หาย แต่ทั้งคู่ก็ต้องหอบหนังสือเข้าเรียนวิชาต่อไปในคาบบ่าย
"พวกมึงได้กลิ่นอะไรไหม" กลุ่มสาวโต๊ะหน้าพูดพลางตวัดตามาทางด้านหลัง
"กลิ่นอะไรหรือมึง"
"ก็กลิ่นสก๊อยไงล่ะ"
"ใช่! ได้ข่าวว่าแรงมากด้วย เปิดเทอมไม่เท่าไหร่ทำเป็นตีซี้สนิทชิดเชื้อกับอาจารย์เชน"
"ก็เป็นธรรมดานะผู้หญิงพวกนี้มันง่ายไง"
กลายเป็นเสียงวิจารณ์สนั่นลั่นห้อง ดาวทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนโต้ตอบ
"เพื่อนกูมันไปเผาบ้านพ่อบ้านแม่มึงหรือยังไง! ทำไมต้องคอยแซะคอยว่าอยู่เรื่อย" ดาวจ้องเขม็งโดยเฉพาะคนชื่อดา ลูกสาวร้านทองในห้างสรรพสินค้า
"ไม่ได้เกี่ยวกับมึงค่ะอย่าเสือก!"
"แล้วเรื่องที่เพื่อนกูจะไปสนิทกับใคร มันหนักหัวมึงหรือไงทำไมถึงยังเสือก"
"อีดาวอีสก๊อยเกรดต่ำ"
"อีดาอีลูกผู้ดีตีนแดงขี้เสือก"
กรี๊ดดดดด!
ห้องทำงานของผู้อำนวยการ
"อาจารย์ในคาบวิชายังไม่ได้มาสอน พวกเธอตบตีกันห้องพังเละเทะ" ผู้อำนวยการค็อปนั่งอบรมสั่งสอน ดาวแย้งขึ้นโต้ตอบ
"หนูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะคะ"
"แต่เธอก็ลงไปทะเลาะตบตีกับเขา ถูกไหม"
"ก็มันมาด่าเพื่อนหนูก่อน!!"
"แต่ก็ไม่ควรถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน เอาเถอะ ครั้งนี้ฉันจะคาดโทษเอาไว้ พวกเธอสองคนล้างห้องน้ำช่วยแม่บ้าน ส่วนกลุ่มของดากวาดขยะบริเวณด้านหน้าตึกให้เกลี้ยง ไม่เว้นแม้แต่เศษใบไม้"
มีหรือที่เพื่อนเดือดร้อนจะไม่ช่วยเหลือ หลังจากดาวพุ่งไปตบกับดา ฝั่งนั้นก็ปรี่เข้ามาช่วยกันจับแขน แต่สกาวไม่ยอมกระโดดถีบกลายเป็นต่อยชกตีกันจ้าละหวั่น
เลิกเรียน
"แทนที่กูจะได้นั่งสบายๆ นอนดูทีวีอยู่ที่บ้านก็มานั่งขัดส้วมเนี่ยนะ!" สกาวบ่นพึมพำ ตามมาด้วยดาว
"เห็นเขาบอกว่าผู้อำนวยการที่นี่เคร่งกฎระเบียบก็ท่าจะจริง หน้าตาดีแต่ดุยังไงก็ไม่รู้"
"ถ้ามึงต้องไปทำงานที่บ้านก็ไปเลยนะเดี๋ยวกูขัดเอง"
"ต้องอยู่รับผิดชอบร่วมกันสิ กูเป็นคนใจร้อนพุ่งไปตบมันก่อนด้วย"
"เฮ้อออ ช่างเถอะมึงกูชินแล้ว ทำไมทุกคนต้องคิดว่าสก๊อยอย่างกูอยากมีผัวเป็นอาจารย์ กูอาจจะอยากมีผัวเป็นนักบินเอย อยากมีผัวเป็นสัปเหร่อเอย ใครจะมารู้กว่าตัวกูวะ"
น้ำเสียงของสกาวจริงจัง ทำให้ดาวอดที่จะขำไม่ได้พวกเธอเป็นเพื่อนมิตรสนิทสหาย ย่อมรู้จักนิสัยใจคอกันดีกว่าใคร จนกระทั่งสกาวโบกมือลาเมื่อเพื่อนขึ้นรถแท็กซี่ตรงป้ายโดยสาร
เอี๊ยดดด
รถหรูหราสีขาวแล่นเข้ามาจอดเทียบพอเปิดกระจกออกเท่านั้นแหละ.. อาจารย์เชน?
- ผู้เขียน
