๔๕
ความรู้สึกเคอะเขินกลับมาอีกครั้งในตอนที่กระต่ายและคนที่อาสาขึ้นมาส่งจนถึงหน้าห้องเดินมาหยุดที่หน้าห้องของเพนต์เฮาส์หรูด้วยกัน คนตัวโตยังคงทำเฉย เขาทำเป็นยิ้มทุกครั้งที่เธอหันไปมองหน้า เลยกลับกลายเป็นว่า ความกดดันมันมาตกอยู่ที่เธอ
"เข้าข้างในไหมคะ"
"วะ ว่าไงนะ" รชานนท์ถามย้ำ แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฟังผิด แต่ลึกๆ เขาอยากฟังซ้ำ อยากได้ยินชัดๆ อีกครั้งว่าเธอชวนเขาเข้าห้องด้วยความเต็มใจพอให้ได้ชื่นใจ
"ต่ายถามว่าพี่นนท์จะเข้าข้างในไหมคะ"
"ได้เหรอ?"
"พูดแบบนี้อยากกลับเลยเหรอ?" คำพูดยอกย้อนเป็นเชิงหยอกล้อทำรชานนท์ยิ้มกว้าง ถึงอย่างนั้นก็รีบโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ จนปลายจมูกโด่งแทบชนชิดกับหน้าผากมนจนกระทั่งคนตัวเล็กรีบหลับตาเพราะความรู้สึกตกใจ
รชานนท์ยิ้มกว้าง ยิ่งได้มองใกล้ๆ หัวใจของเขามันเต้นแรงชะมัดเลย
"หยอกครับ ผมเปิดประตูเองเลยดีกว่า" คนตัวโตรีบแทรกตัวเข้ามาท
