๕๗
"รอนานไหมครับ" รชานนท์สาวเท้าออกมาจากมุมอับพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุขที่เปื้อนบนใบหน้าหล่อเหลา
"ไม่นานค่ะ ไปส่งคุณยายที่ไหนคะ"
"คุณยายตามหาผัวน่ะ" ถ้อยคำที่ตรงไปตรงมาทำคนฟังนิ่วหน้า ถึงอย่างนั้นก็ยอมหยัดตัวลุกจากที่นั่งแต่โดยดี
"ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ ก็คุณยายเขาบอกแบบนี้นี่นา"
"เราก็ควรเปลี่ยนสรรพนามใหม่ พูดว่าคุณยายตามหาคุณตาก็ได้นี่คะ"
"ทำไมล่ะ ไม่ชอบคำว่าผัวเหรอ แล้วผมพูดคำว่าเมียได้ไหม?" กระต่ายหรี่ตามอง ไม่รู้ว่าอีกคนจะมาไม้ไหนเหมือนกัน
"ยิ้มกว้างอะไรเบอร์นั้นคะ"
"อารมณ์ดีน่ะ"
"อารมณ์ดี?" รชานนท์พยักหน้าถี่ ไม่นานก็ก้าวขาออกมาที่เบื้องหน้ากระซิบลงที่ข้างหูคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว
"อารมณ์ดีที่เห็นว่าเมียตัวเองเป็นคนชัดเจน" คนฟังเบิกตาโพลง มองคนตรงหน้าที่ลอยหน้าลอยตายิ้มกว้าง เสมือนกับว่าเขากำลังเผชิญกับเรื่องที่น่ายินดีมากๆ ยังไงยังงั้น
"หมายความว่า..."
"หมายความว่าผมได้
