๕๙
"อื้อออ~" กระต่ายครางในลำคอแผ่วเบาเมื่อรับรู้การเคลื่อนไหวของปลายนิ้วที่เย็นเฉียบ
ตาสวยค่อยๆ เปิดขึ้น ประสานสายตากับคนตัวโตที่ไล่ปลายนิ้วคลอเคลียอยู่ที่แก้มของเธออยู่พอดี
"พี่นนท์"
"ง่วงใช่ไหม" คนที่ยังงัวเงียหันมองที่ทิศทางรอบข้าง ทว่า มือเย็นก็ประคองแก้มของเธอให้หันกลับไปหาเขาตามเดิม
"ง่วงก็นอนเถอะ เดี๋ยวผมอุ้มเข้าห้อง"
"เอ่อ แต่ว่าต่าย..." กายสมส่วนโน้มตัวเข้ามาใกล้ในตอนที่คนตัวโตปลดล็อกสายรัดนิรภัย ปลายจมูกโด่งฝังลงที่พวงแก้มนวลอย่างไม่ได้ตั้งใจ
กระต่ายอยากจะคิดว่ามันเกิดขึ้นเพราะความไม่ได้ตั้งใจ ทว่ารอยยิ้มมุมปากหนาที่ผุดขึ้นมา มันทำให้ความคิดของเธอย้อนแย้ง อยากจะคิดว่าอีกฝ่ายตั้งใจหอมแก้มเธอขึ้นมาเสียดื้อๆ
คนตัวโตก้าวขาลงจากรถยนต์ส่วนตัว กระต่ายรีบผลักประตูตาม หวังที่จะก้าวขาลงจากรถโดยไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาอุ้ม
แต่ขายาวๆ ของเขาก็สาวมาจนถึงประตูทางด้านฝั่งของเธอเสียก่อน
"เ
