“หนูนิ่มท้องค่ะ” เธอกระซิบบอกเบาๆ คนฟังหูผึ่ง ตาโต มองหน้าคนบนตักอย่างแสนดีใจ แต่เขาเงียบกริบ ที่เงียบคือดีใจจนพูดไม่ออก
“พี่เขตมะ... ไม่ดีใจเหรอคะ” คนเอ่ยถามหน้าเสียเมื่อเห็นเขานิ่งสนิท
“ดีใจจนพูดไม่ออกเลยหนูนิ่ม” เขาพูดแค่นั้น ก่อนดึงเธอไปกอดแนบอก โยกร่างน้อยไปมาอย่างแสนรัก แนบใบหน้าเข้าหา กดจูบซ้ำๆ ด้วยความดีใจ กิริยาของเขาทำให้เธอน้ำตาซึม
“ขอบคุณพี่เขตมากๆ นะคะ” เธอกราบที่อกของเขา เขารวบมือไปกุมเอาไว้จุมพิตเบาๆ อย่างทะนุถนอม
“มองไม่ออกเลยนะว่าท้อง” เขามองร่างเล็กที่ไม่อวบอ้วนเหมือนคนท้องของภรรยา แล้ววิพากษ์วิจารณ์
“คงเพราะเป็นท้องแรกน่ะค่ะ” เธอตอบเขา ลูบท้องของตัวเองไปมา มีความสุขที่เขามาเกิดเป็นลูกของเธอ จริงๆ สุดเขตกับเธอไม่เคยคุมกำเนิด ปล่อยมาตลอดเพราะเขาอายุ 40 อัพแล้ว แต่เธอก็ไม่ท้อง
เขากับเธอไม่เร่งไม่รีบ คุณสุดหทัยก็ไม่รบเร้า สุดเขตเคยพูดกับเธอว่าถ้าเขาจะมาเกิดเป็นลูกเรา
