Chapter 1 | โดนล่อทั้งคืน
1383 คำ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
พอเธอกลับมาถึงห้อง ก็มานอนพักได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง หญิงสาวจึงพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินมาเปิดประตู
ซึ่งพอเปิดประตูออกก็พบว่าเป็นเชอรีนเพื่อนสาวของตัวเองที่ยืนอยู่ด้านหน้า
"มาทำไม" เธอถามเพื่อนสาวไปแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง ซึ่งเชอรีนก็เดินตามเธอเข้ามาเช่นกัน
"ก็จะมาถามดูไงว่าเป็นยังไงบ้าง แต่สภาพแกจากที่ดู ดูไม่ได้เลยว่ะเพื่อน ทำไม่หน้าแกซีดแบบนี้"
"ก็ฉันโดนล่อทั้งคืนเลยไง ระบมตัวไปหมดเลย"
"แล้วกินยาคุมแล้วใช่ไหม"
"อืม ก่อนกลับมาห้องฉันก็แวะคลินิกมาแล้ว เลยถือโอกาสซื้อยาคุมกินด้วย"
"แล้วหาหมอเขาว่ายังไงไหม"
"เขาก็ตรวจดูตรงนั้นของฉัน แล้วก็ให้ยามากิน" เธอชี้ไปที่ถุงยาที่ตัวเองต้องกิน
"น้องมันใหญ่มากเลยเหรอ ทำไมสภาพแกดูไม่ได้เลยล่ะเรนนี่"
"ใหญ่โคตร ๆ" เธอตอบไปพร้อมกับชูแขนให้เพื่อนดูเพื่อเปรียบเทียบขนาดอวัยวะเพศของคนที่เปิดซิงเธอให้กับเพื่อนเข้าใจ
"แต่น้องมันไม่ได้ตัวใหญ่ขนาดนั้นเลยนะ หรือน้องมันจะซ่อนรูป"
"ไม่รู้ แต่ฉันมีเรื่องแปลกใจอย่างหนึ่งวะเชอรีน"
"อะไรเหรอ" เชอรีนพูดด้วยความอยากรู้
"ฉันรู้สึกว่าตัวน้องใหญ่ขึ้นกว่าที่เจอกันครั้งแรก" เพราะตอนเจอกันครั้งแรก เธอนึกไปถึงตอนที่เจอกันกับคนที่ตัวเองนอนด้วย ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นตัวไม่ใหญ่เลย แตกต่างจากเมื่อเช้าตอนที่เธอเห็นเขานอนคว่ำอยู่บนเตียงด้านข้าง
"แกพูดอะไรของแกเนี่ย แค่เวลาไม่กี่ชั่วโมงน้องมันจะตัวใหญ่ขึ้นกว่าเก่าได้ยังไง เมาจนเบลอเหรอจ๊ะคุณเรนนี่"
"จริง ๆ นะ แล้วฉันก็รู้สึกว่าน้องจะผิวคล้ำกว่าเดิมด้วย"
"อาจจะเป็นแสงในห้องทำให้แกสับสนก็ได้"
"ก็จริงอย่างที่แกพูด" เธอตอบเพื่อนไป แล้วขยับมานอนลงบนเตียงที่เดิมของตัวเอง
"แล้วนี่กินข้าวหรือยัง"
"ยังเลย"
"แล้วหิวไหม"
"ไม่หิว"
"ไม่หิวก็นอนพักซะ เดี๋ยวฉันจะสั่งอาหารเอามาไว้ให้ แกตื่นแล้วก็ค่อยเอามาอุ่นกิน"
"อืม ขอบคุณมากนะเชอ"
"ไม่เป็นไร แล้วนี่คืนนี้จะไปไหวไหมเนี่ย"
"ไปไหนอีก"
"ก็งานปาร์ตี้วันเกิดยัยออมไง"
"คงไม่ไหว ฉันยังรู้สึกแฮงค์อยู่เลย แต่เดี๋ยวจะโทรไปอวยพรวันเกิดมันอยู่"
"อืม แกก็นอนเถอะ"
เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรเพื่อนไป แต่กลับหลับตานอนเพื่อพักผ่อน
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่นอนพักร่างกายนานหลายชั่วโมง หญิงสาวก็ตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่รู้สึกสดชื่นกว่าเก่ามาก พร้อมกับลุกจากเตียงนอนเดินมาหยุดที่ห้องครัว และมองอาหารที่เพื่อนสาวอย่างเชอรีนสั่งมาไว้ให้
เธอแกะกล่องอาหารตรงหน้าเอาไปอุ่นในไมโครเวฟแล้วมานั่งกินที่โซฟา แล้วเปิดดูโทรทัศน์ไปด้วย
แอด...
และในจังหวะที่นั่งกินข้าวดูโทรทัศน์อย่างเพลิดเพลิน ประตูห้องของเธอที่ปิดอยู่ก็ถูกดันเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของเลขาสาวที่เดินถือเอกสารงานมากมายเข้ามา โดยพออีกฝ่ายเห็นเธอจ้องมองอยู่ก็ตกใจมากพร้อมกับก้มหน้าทักทาย
"ขะ...ขอโทษที่เข้ามาโดยพลการค่ะ พอดีดิฉันคิดว่าบอสน่าจะนอนอยู่ ก็เลยไม่ได้กดออด"
"ไม่เป็นไร" เธอตอบ อีกฝ่ายก็รีบเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับวางเอกสารงานหลายเล่มลงบนโต๊ะ
"นี่เป็นเอกสารด่วนของวันนี้ที่บอสต้องเซ็นค่ะ"
เธอพยักหน้าพร้อมกับหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน โดยพออ่านจนหมดเล่มก็แบมือขอปากกาซึ่งเลขาสาวก็รีบหยิบปากกาของตัวเองมาวางไว้บนมือเธอ ซึ่งเธอก็เอามาเซ็น แล้วอ่านเล่มต่อ ๆ ไปจนเล่มสุดท้าย
"แล้ววันนี้มีงานด่วนที่ฉันจำเป็นต้องเข้าไปในบริษัทไหม"
"ไม่ค่ะ"
"อืม งั้นวันนี้ฉันไม่เข้านะ" เพราะถึงจะนอนพักหลายชั่วโมงแล้วรู้สึกร่างกายดีขึ้นมาก แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว ถ้าจะให้เข้าไปก็กระไรอยู่
"ค่ะบอส" นารายิ้มตอบกลับพร้อมกับชี้มาที่ถ้วยข้าวของเธอ
"อะไรเหรอ"
"บอสทานเสร็จหรือยังคะ เดี๋ยวดิฉันจะเอาถ้วยไปล้างให้"
"อิ่มแล้ว" เธอตอบไปเลขาสาวก็รีบหยิบถ้วยแล้วเดินหายเข้าไปในครัว สักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมกับแก้วที่มีน้ำส้มมาวางไว้ตรงหน้าให้เธอ
"พอดีดิฉันเห็นส้มอยู่ในตู้เย็น เลยคั้นเป็นน้ำมาให้บอสดื่มค่ะ"
"ขอบคุณนะ" เธอขอบคุณเลขาสาวของตัวเอง แล้วนั่งดื่มน้ำส้มที่เธอคั้นมาให้ "แล้วนี่เธอจะเข้าบริษัทใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ" นาราพยักหน้าให้กับเจ้านาย พร้อมกับหยิบเอกสารงานขึ้นมาถือ "นาราขอกลับก่อนนะคะ"
"ไปเถอะ" เธอตอบผ่าน ๆ
"บอสคะพอดีดิฉันลืมบอกค่ะ"
"อะไร"
"คุณรณเดชโทรมาบอกดิฉันว่าให้บอกบอสช่วยรับสายท่านด้วยค่ะ พอดีท่านมีธุระสำคัญจะคุยด้วย"
"อืม" เรนนี่ตอบ เลขาสาวก็รีบเดินออกจากห้องไป โดยเธอก็หันกลับมาสนใจดูโทรทัศน์ของตัวเองต่อไปเรื่อย ๆ จนมันจบเรื่อง
หญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอน ถอดโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตออกก็พบว่ามีข้อความเด้งเข้ามาจำนวนมาก
เธอก็เปิดเข้าไปดูพบว่าเป็นข้อความสายไม่ได้รับ จากพ่อของเธอที่โทรเข้ามา หญิงสาวเห็นแบบนั้นก็กดโทรกลับ
"ค่ะคุณพ่อ โทรมามีอะไรหรือเปล่า" โดยพอปลายสายกดรับเธอก็รีบพูดแทรกขึ้นไปทันที
(ทำไมพ่อโทรหาไม่รับ)
"พอดีเรนนอนค่ะ ก็เลยปิดเสียงเอาไว้"
(ไม่ได้ไปทำงานเหรอ)
"วันนี้เรนรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ก็เลยหยุดพักค่ะ"
(เมื่อคืนไปเที่ยวมาอีกแล้วใช่ไหม)
"รู้อยู่แล้วยังจะถามอีก" เธอตอบกลับผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงแหบ
(ตอนนี้เราไม่ใช่เด็กแล้วนะลูก จะทำอะไรก็รู้จักรักษาภาพลักษณ์บ้าง)
เธอถอนหายใจออกมาพรืดยาว เพราะรู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูด "โทรมามีอะไรคะ"
(พรุ่งนี้เวลาสองทุ่ม พ่อนัดกับลูกชายคุณ ‘ปริญญา’ เอาไว้ที่ห้องอาหาร xxx อย่าลืมไปด้วย)
"พ่อคะ เรนบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบอะไรแบบนี้ไง"
(ก็ลูกไม่ยอมหาแฟนสักที พ่อกับแม่ก็เลยต้องหาให้)
"......"
(ไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่มันเคยทำลูกเสียใจก็ลืมมันไปได้แล้ว บนโลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายแค่คนเดียวนะ)
"หนูไม่ได้รักเขาแล้ว หยุดพูดถึงเขาสักที"
(ไม่ได้รักแล้วทำไมไม่รีบหาแฟนใหม่สักที)
"ก็แค่ยังไม่อยากมีอะไรผูกมัด เรนยังอยากเที่ยวสนุกแบบนี้อยู่"
(ถ้าอยากให้พ่อเชื่อว่าลูกลืมผู้ชายคนนั้นแล้ว ก็รีบหาแฟนใหม่ซะ แล้วรีบแต่งงาน แม่ของลูกอยากอุ้มหลานแล้วเนี่ย)
"ลืมเรื่องหลานไปได้เลยค่ะ เพราะเรนจะไม่ยอมมีลูกเด็ดขาด เรนไม่ชอบเด็กค่ะ" เธอตอบกลับผู้เป็นพ่อพร้อมกับกดตัดสาย แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก
"คุยกันทีไรก็พูดแต่เรื่องแต่งงาน น่าเบื่อจริง ๆ เลย" เรนนี่บ่นพึมพำ ทิ้งตัวลงบนเตียงเพื่อนอนพักผ่อนต่อ
"ปวดหัวจริง ๆ เลย แถมตรงนั้นก็ยังเจ็บไม่หายอีก" หญิงสาวนอนนิ่งอยู่แบบนั้นมาสักพัก ก็ไม่หลับสักที จึงยื่นมือไปหยิบแท็บเล็ตที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาเล่น
- ผู้เขียน
