Chapter 2 | ปัญญาอ่อน
1384 คำ
หลายวันต่อมา...
ปราชญ์ลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาภายในคณะเรียนของตัวเอง ก็บังเอิญเห็นนาเนียร์และควันหลงที่กำลังเดินมาด้วยกัน ชายหนุ่มจึงรีบยกมือทักทายทันที
"ไอ้ควัน นาเนียร์" โดยพอเขาเรียกทักทายสองคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดก็หันมาทางเขาทันที "ทำไมมาด้วยกันได้"
"ฉันเจอไอ้ควันที่โรงจอดรถ ก็เลยเดินมาด้วยกัน แล้วนี่ทำไมมาเช้าจัง"
"เช้าอะไร เหลืออีกยี่สิบนาทีก็จะถึงคาบเรียนแล้ว"
"ก็ปกตินายชอบมาสายตลอดไง ก็เลยแปลกใจว่าทำไมวันนี้มาเร็ว" นาเนียร์พูด แล้วเดินขึ้นบันไดไปทิ้งให้เขาและควันหลงที่ยืนอยู่ด้วยกัน
"แล้วนี่ไอ้ราชายังไม่มาเหรอ"
"ไม่รู้เหมือนกัน" ควันหลงพูด แล้วก็เดินตามนาเนียร์ไป ซึ่งเขาก็รีบเดินตามเพื่อนขึ้นมาเช่นกัน
"วิชาอาจารย์อชิระมึงเสร็จหรือยังวะ" หลังจากที่เข้ามานั่งในห้องเรียนแล้ว ปราชญ์ก็หันไปพูดกับควันหลง
"เสร็จแล้ว"
"งั้นเอามาดูหน่อยสิ"
"มึงยังไม่ทำเหรอ" ควันหลงหันมามอง
"ทำแล้ว แต่เอามาเช็กหน่อยว่ากูทำถูกไหม" โดยพอเขาพูดออกไปแบบนั้น ควันหลงก็ยื่นไอแพดของตัวเองมาให้เขาดู ซึ่งเขาก็รับมาเปิดดูพร้อมกับเช็กของตัวเองไปด้วย
ชายหนุ่มนั่งตรวจดูงานประมาณสิบนาที ซึ่งพอตรวจเสร็จแล้วก็ยื่นไอแพดคืนเพื่อนไป และในตอนนั้นเองก็เป็นจังหวะเดียวกันกับราชาเดินมานั่งลงด้านข้างเขาพอดี
"ทำไมวันนี้มาช้าวะ" ควันหลงถามราชา
"ไปส่งน่านฟ้าที่บ้านหาหม่าม้า" ราชาตอบ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
"เฮ้ ๆ คืนนี้ว่างกันไหม ไปดื่มที่ผับเฮียกูกัน เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง"
"ไม่ว่าง วันนี้ลูกกูไม่อยู่ กูจะชวนเมียกูไปดินเนอร์"
"อะไรวะ แล้วมึงล่ะไอ้ควัน"
"กูก็ไม่ว่างเหมือนกัน วิเวียนชวนไปกินข้าวที่บ้านเธอ"
"ให้มันได้แบบนี้สิพวกมึง พอมีเมียไปแล้วก็ทิ้งกู"
"ปัญญาอ่อน" ควันหลงด่าทอเขา ซึ่งพอเขาจะด่ากลับ ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาพอดี ปราชญ์จึงรีบใช้มือปิดปากแล้วขยับมานั่งดี ๆ
"สวัสดีนักศึกษา"
"สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์"
"งานที่อาจารย์สั่งเมื่ออาทิตย์ก่อนเสร็จกันหรือยังคะ"
"เสร็จแล้วครับ/ค่ะ"
"งั้นก็ทยอยมาส่งอาจารย์ทีละคน" พอท่านพูดเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะประจำตัวเอง ส่วนนักศึกษาภายในห้องก็ต่างทยอยเอางานของตัวเองไปส่ง รวมทั้งเขาและเพื่อนสนิทอีกสองคนก็เช่นกัน
ทางด้านเรนนี่
ก๊อก! ก๊อก!
ขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง จึงเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับเอ่ยอนุญาต
"เข้ามาได้เลยค่ะ"
โดยพอเธอเอ่ยอนุญาตออกไป ประตูหน้าห้องที่ปิดอยู่ก็ถูกดันเปิดเข้ามา พร้อมกับร่างสูงของ 'ติณณ์ณภัทร' ลูกพี่ลูกน้องของเธอนั่นเอง แถมเขายังพ่วงตำแหน่งผู้บริหารร่วมที่นี่อีกด้วย
"ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่คะพี่ชายสุดหล่อของน้อง" เพราะโดยปกติแล้ว ติณณ์ณภัทรเขาไม่ค่อยมาที่นี่ เนื่องจากมีบริษัทของตัวเองที่ต้องบริหารอยู่ ซึ่งมันห่างจากที่นี่ค่อนข้างมากเลย
"พี่ได้ยินคุณแม่บอกว่านายแบบที่อยู่ในสังกัดกำลังมีข่าวเสียหายเหรอ"
"ใช่ค่ะ เมื่อเช้าเรนเรียกมาคุย ก็แก้ตัวบอกว่าเครียดเรื่องงานก็เลยดื่มจนเมา เมาเสร็จก็ขับรถกลับห้องจนบังเอิญมาเห็นด่าน พอเขาตรวจวัดแอลกอฮอล์ ก็พบว่าแอลกอฮอล์ในเลือดสูงกว่ากฎหมายกำหนด ตอนนี้เรนเลยสั่งพักงานไปแล้ว ก็รอจนกว่าข่าวจะเงียบ"
"แล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อ ยิ่งกำลังดัง รายได้กำลังจะเข้าบริษัท พอโดนพักแบบนี้ เราจะหาใครมาแทนดีล่ะ"
"เรนก็ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่เมื่อเช้าตอนประชุม มีคนมาเสนอว่าเจอน้องคนนึงหน้าตาค่อนข้างดี เรนเลยให้คนติดต่อไปแล้วค่ะ"
"ดี รีบหาคนมาแทน บริษัทเราจะได้ไม่เสียหายมาก"
"ค่ะ แล้วตกลงมาทำไมเอ่ย"
"มาคุยงานกับลูกค้าแถวนี้พอดี เลยแวะเข้ามาหา เป็นไงช่วงนี้"
“เหนื่อยมากเลยค่ะ มีเรื่องที่ต้องให้จัดการทุกวัน”
“เดี๋ยวพี่จะหาเวลาเข้ามาที่นี่บ่อย ๆ ก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่ทำงานของพี่ไปเถอะ แค่นี้เรนจัดการได้อยู่แล้ว”
“ทำเป็นเก่ง”
"....."
"แล้วนี่กินข้าวเที่ยงยัง"
"ยังเลยค่ะ" เรนนี่ส่ายหน้าไปมา เพราะเธอเพิ่งเคลียร์งานที่กองเป็นภูเขาตรงหน้าเพิ่งเสร็จ
"จะบ่ายสองแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่กิน"
"เพิ่งเคลียร์งานเสร็จเนี่ย กำลังว่าจะโทรให้เลขาสั่งให้"
"ไม่ต้องสั่งหรอก ไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า" ติณณ์ณภัทรเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเธอ
"พี่จะเลี้ยงเรนเหรอคะ" เธอพูดหยอกล้อพี่ชายด้วยท่าทางอารมณ์ดี
"ก็เลี้ยงตลอด ไปกัน" ติณณ์ณภัทรพูด เรนนี่จึงรีบปิดคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างอยู่ แล้วหยิบกระเป๋าสะพายใบหรูของตัวเองขึ้นมาถือ รีบเดินเข้าไปควงแขนพี่ชายของตัวเอง
เราสองคนเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยกัน เธอก็บังเอิญเห็นเลขาของตัวเองที่กำลังนั่งทำงานอยู่ ซึ่งพออีกฝ่ายเห็นเธอก็รีบลุกขึ้น
"กินข้าวหรือยัง" เพราะเลขาก็นั่งทำงานกับเธอ
"ยังเลยค่ะบอส พอดีงานที่แก้เหลืออีกนิดหน่อย ดิฉันคิดว่าเดี๋ยวแก้เสร็จค่อยลงไปทาน"
“ลงไปกินข้าวก่อน มันถึงเวลาก็ต้องกินสิ งานค่อยขึ้นมาทำก็ได้ มันไม่ใช่งานด่วนสักหน่อย”
"ค่ะ แล้วนี่บอสจะออกไปข้างนอกเหรอคะ"
"ใช่ ฉันจะไปกินข้าวข้างนอกกับพี่ติณณ์" หญิงสาวบอกเลขา แล้วรีบเดินจูงมือพี่ชายมายังลิฟต์ที่เปิดอยู่
"เราจะไปร้านไหนคะ" เธอสอบถามไปยังพี่ชายของตัวเองที่ยืนอยู่ด้านข้าง ขณะรอลิฟต์เคลื่อนลงไปยังชั้นล่างของอาคาร
"อยากกินอะไรล่ะ" ติณณ์ณภัทรถามความคิดเห็นเธอ
"ไม่รู้เลย" เรนนี่ส่ายหน้าไปมา เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะกินอะไรดี
"อาหารญี่ปุ่นไหม"
"วันก่อนเพิ่งไปกินมาเอง" หญิงสาวตอบปฏิเสธ เพราะเมื่อวันก่อนเธอเพิ่งไปกินอาหารญี่ปุ่นกับเชอรีนเพื่อนสาวคนสนิทของเธอเอง
"อาหารจีนล่ะ ชอบกินเป็ดปักกิ่งไม่ใช่เหรอ"
"อาหารจีนก็ได้ แต่ขอร้านเดิมนะ" ร้านเดิมที่เธอพูดถึงก็คือ ภัตตาคารอาหารจีนที่ครอบครัวของเราไปกินกันอยู่เป็นประจำ
"มันไกลนะ"
"ไกลก็ช่าง" ถึงมันจะไกลแต่เธอก็อยากกินอาหารที่นั่น ไม่ได้กินมาเกือบเดือนแล้วคิดถึงมาก
"โอเค ถ้าอยากกินพี่ก็จะพาไป นั่งรถไปกับพี่ เดี๋ยวตอนกลับจะมาส่ง"
"ไม่ยุ่งยากเกินไปเหรอ เดี๋ยวเรนเอารถตัวเองไปก็ได้" เพราะเดี๋ยวถ้าพี่เขากลับมาส่งเธอ ก็ต้องย้อนกลับไปทางบริษัทของตัวเองอีกยุ่งยาก
"ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ" ติณณ์ณภัทรยื่นมือมาจับมือของเธอ แล้วเดินจูงมือเธอมาที่รถของเขาโดยที่มีคนขับรถกำลังยืนเปิดประตูรออยู่
โดยพอเราทั้งสองเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว คนขับรถก็จัดการปิดประตูแล้วเดินอ้อมมายังฝั่งนั่งประจำคนขับ
"ไป xxx "
ซึ่งพี่ชายของเธอพูดแบบนั้น คนขับรถก็ขับเลี้ยวออกมาจากบริษัท ตรงไปยังจุดหมายที่พวกเธอทั้งสองต้องการไป
เธอที่นั่งอยู่ในรถก็ไม่มีอะไรทำก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา
- ผู้เขียน
