(เดียร์ไม่ได้โกรธอะไรเฟรมใช่ไหม)
"ไม่นะ ไม่เลย"
(แล้วทำไม...)
"ขอบคุณเฟรมมากนะที่โทรมาหาเราตอนนี้ แต่ตอนนี้เรายังไม่อยากคุยกับใคร แค่นี้ก่อนนะ" พูดจบ เดียร์น่าก็ตัดสินใจกดตัดสายไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามา เธอรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่เฟรมโทรเข้ามาเพื่อให้เธอได้หลุดพ้นออกมาจากตรงนั้น แต่ว่าตอนนี้ตัวเธอเองก็ไม่พร้อมที่จะพูดคุยหรืออะไรกับใครทั้งนั้น ความรู้สึกภายในใจของเธอมันยังคงจุกแน่นไปกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ สิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่
"ถ้ามีคนของตัวเองแล้ว มายุ่งกับเดียร์ทำไม..." ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาอย่างพยายามเป็นอย่างมากที่จะสะกดกลั้นความเจ็บปวดของตัวเองเอาไว้
เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ ไม่อยาก...
พรึบ สุดท้ายมือเล็กก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ในมือขึ้นมากดต่อสายหาใครบางคนขึ้น
"พ่อคะ มารับเดียร์หน่อย..."
ด้านบนโต๊ะอาหารบ้านหลังใหญ่ เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งที่สวมใส่กรอบแว่นตาราคาแ
